چو شب شد طرح عیش از نو نهادند

به مجلس شمع را پروانه دادند

از آنجا روی در صحرا نهادند

بسان سیل در صحرا فتادند

شه و دستور در پایش فتادند

نقاب از روی راز خود گشادند

وزیر و شاه را زان مژده دادند

ز گنج سیم قفل زر گشادند

خروشان دست هم را بوسه دادند

دل پر درد رو بر ره نهادند

به جانم داغ یعقوبی نهادند

به گرگت همچو یوسف باز دادند

سوی منظور از آنجا رو نهادند

زمین از دور پیشش بوسه دادند

به روی نیم تختی جاش دادند

به مجلس نقل خوشحالی نهادند

ز ابر دیده سیل خون گشادند

خروشان روی درصحرا نهادند

ز روی عجز در پایش فتادند

به عجزش رو به خاک ره نهادند

در گنجینهٔ احسان گشادند

به عالم داد عدل و داد دادند

درون رفتند و درها بر گشادند

متاع خانه‌ها بیرون نهادند

سخی را پرده زینسان می‌گشادند

غرض از پرده بیرون می‌نهادند

در فردوس را گفتی گشادند

که آن حورا وشان بیرون فتادند

ز دور جام مردافکن فتادند

سخن از لب ، ز کف خامه نهادند

مژه در خاک چندان غوطه دادند

کز آن کاوش رگ دریا گشادند

روانش در عماری جای دادند

عماری را چو گل بر سر نهادند

نخست آن کشته را در وی نهادند

بخور آسا به مجمر جای دادند

بخدمت قلعه داران رو نهادند

کلید قلعه ها بوسیده دادند

دلیرانی که داد سعی دادند

قدم در عرصه مردی نهادند