چنان رفتند هر دو بر سر آب

که از شَستی بقوّة تیرِ پرتاب

که تا آن اشتران بی خورد و بی‌خواب

سِپَس کردند ده منزل در آن تاب

مکن زر جمع چون سیماب درتاب

که خواهی گشت ناگه همچو سیماب

که هان ای کژ روان بی خور و خواب

همه هم مدّعی هم جمله کذّاب

ز بیداری بختش فتنه در خواب

ز بیم خشمش آتش چشم پر آب

چو تیغ آتش افشانم دهد تاب

ز بیمش زهرهٔ آتش شود آب

که بنشاند چنین آتش بصد آب

کرا با این همه آتش بوَد تاب

نغولی بود وزیرش چشمهٔ آب

فلاطون مانده آنجا سینه پُر تاب

دگر ره خواست زنّاری ز اصحاب

نمی‌آورد کس آن کار را تاب

یکی زنّار آوردند اصحاب

که تا بر بست و بگشاد ازدو چشم آب

به جان تشنه‌لب و تو بر سر آب

ز سر بگذشته آب و آب نایاب

از آن ببریده از جمع اصحاب

که تا آسان کنی هم خورد و هم خواب

فرو شد عقلها در قطرهٔ آب

همه در قطره گشتند غرقاب

عجائب بین که آمد قطرهٔ آب

که دریایی برد پر در خوشاب

نیاری با عتاب کبریا تاب

اگر بی ما زنی انگشت در آب

سپهر دین عمر خورشید خطاب

چراغ هشت جنت شمع اصحاب

بشب حلاج را دیدند در خواب

بریده سر بکف با جام جلاب

نه آنجا اقربا ماند نه اسباب

که فرزند عمل باشند انساب

مثالی گفت این را پیر اصحاب

که دریایی نهی بر پشته آب

چو مرد آن پیر مرد پیر اصحاب

مگر آن شب مریدش دید در خواب