چو درنوردد فراش امر کن فیکون

سرای پردهٔ سیماب رنگ آینه گون

مکونات همه داغ نیستی گیرند

که کس نماند از ضربت زوال مصون

مخدرات سماوی تتق براندازند

[...]

چو درنوردد فراش امر کن فیکون

سرای پردهٔ سیماب رنگ آینه گون

لک السعاده ای کم‌وفای پُر افسون

چه ریزی این همه از تیغ ابروانت خون

تو خاص بوسی و با کوس از چه‌ای دمساز

تو اهل بزمی و بر رزم از چه‌ای مفتون

سنان بس است برا مژِّگانِ خون‌آشام

[...]

تنش نزار و رخش زرد و حالتش محزون

دلش ز دیدن اطفال دربدر پر خون

ز شرم بخشش کم کرد مظهر بی‌چون

دو دست فیض رسان را ز پشت در بیرون

مدار بیم و بیا شو سوار من اکنون

کز این جزیره پرخوف آرمت بیرون

به دوش دیگر آن غم رسیده محزون

هزار پاره و سوراخ جامه پر خون

گرفت یک عرب نامه را از آن دلخون

به عزم کرببلا گشت از مدینه برون

دل حسین و حسن گشت از الم پر خون

به احترام نمودند باب خود مدفون

نمود شاه ولایت به حالت محزون

به شب جنازه آن دلشکسته را مدفون

بچنگ دیو اسیرم بدست غول زبون

خدای را مددی ای دلیل راهنمون

شب است و روی زمین تیره و فلک تیره

جهانیان همه اندر بپرده سیه گون

همه زئاثر شیر و همه زلازل غول

[...]

نکرده ای ببر ای سرو جامه گلگون

که گشته ای ز شهیدان خویش غرقه بخون

قباس سرخ ببر کرده ای نمیدانم

و یا ز تاب بدن گشته جامه ات گلگون

رخت برنگ قبا، جامه ات بر تگ بدن

[...]

دو ماه چارده امشب بطالع میمون

طلوع کرد بما هر دو میمنت مقرون

دو ماه عالمگیر منور مسعود

دو ماه عالمتاب مبارک میمون

یکی دمیده همایون ز مشرق دولت

[...]

مرا دلی است ز دست زمانه غرقه به خون

هزار لعنت بر این زمانهٔ ملعون

ز دستبرد حوادث دل و دماغ نماند

که آن قرین ملالست و این دچار جنون

بدان خدای که با چند قطره باران داد

[...]

تنش نهفته به چادرنماز آبی‌گون

برون فتاده از آن پرده، چهرهٔ گلگون

در آن قیافه گهی شادمان و گه محزون

به صد دلیل به آثار عاشقی مشحون

بشر مگوی، بر این نسل فاسد میمون

بشر نه! افعی بادست و پاست این دد دون!

هزار مرتبه گفتم که تف بر این گردون

ببین به شکل بنی آدم آمدست برون!

زبان میان دهانش، به جنبش آمد چون

زبان نبود بُد آن سرخ گوشت، بیرقِ خون

بشد سپس سخنانی، از آن دهان بیرون

که دیدم آتیهٔ سرزمینِ افریدون: