به خانه ای که ره جان نمیتوان بستن

چه ابله اند کسانی که دل همی بندند

جمال طلعت هم صحبتان غنیمت دان

که میبرند زآنان که باز پیوندند

بقا که نیست درو حاصل همه هیچ است

چو بنگری همه عالم به هیچ خرسندند

بساز توشه زبهر مسافران وجود

که میهمان عزیزند و روزگی چندند

وگر تو آدمئی در سگان به طنز مبین

که بهتر از من و تو بنده ی خداوندند

مجوی دنیی اگر اهل همتی خسرو

که از همای به مردار میل نپسندند

خوش آن کسان که گذشتند پاک چون خورشید

که سایه ای به سر این جهان نیفکندند

بساز توشه زبهر مسافران وجود

که میهمان عزیزند و روزگی چندند

کدام روز بیک جا قرار داشت دلم

همیشه این دل بی خانمان هوائی بود

ولیک این عمل رهروان چالاک است

تو نازنین جهانی، کجا توانی کرد

خسروان را همه اسباب فراغت دادند

وز همه خسرو بیچاره فراغت دارد

به گریه گفتمش آری طریق عقل این است

ولیک جانب انصاف خود نگه می‌دار

چو جعد شاهد دولت بدست عزت داشت

رکاب شاه پلنک افکن هژبر اندازد

هزار حیف که در دودمان عشق نماند

کسی که خانهٔ زنجیر را بپا دارد!

فغان که آینه رخسار من نمی‌داند

که آشنایی تردامنان زیان دارد

دل خراب مرا جور آسمان کم بود

که چشم شوخ تو ظالم هم آسمان گون شد!

درآمدم چو به مجلس، سپند جای نمود

ستاره سوختگان قدردان یکدگرند

به داد من برس ای عشق، بیش ازین مپسند

که زندگانی من صرف خورد و خواب شود

مکن ملاحظه ازآهم ای بهشت وجود

که عود مجمر آزادگان ندارد دود

تو از کدام خیابانی ای نهال بهشت

که در رکاب تو آمد قیامت موعود

مبین به چشم حقارت به هیچ خصم ضعیف

[...]

ز درد می دل زهاد با صفا نشود

که چشم آبله روشن به توتیا نشود

پس از فراق، قلم نیست بر شکسته دلان

چو نی جدا ز شکر گشت بوریا نشود

جدا فتاده ام از کاروان در آن وادی

[...]