جهان طفیل وجود محمدست و علی

برین دو مظهر کل واجبست تسلیمات

خلاصه سخن این کز وجود ماغرض است

سلام بر علی و آل و بر نبی صلوات

کسی که سر بدر آرد ز روزن هستی

نگاه کن بدو نیکش که هر دو موجودست

گر آفتاب سعات برو نظر نظر دارد

همیشه همدم اقبال و بخت مسعودست

وگر ز پرتو خورشید بخت شد محروم

[...]

مرا زمانه بسوزد بداغ غم تا چند

که چشم روشنم از دود داغ تاریک است

چراغ آه تو اهلی جهان کند روشن

ولی چه سود که پای چراغ تاریک است

بغیر نامه و پیغام بی نشانان را

کتابتی است نهانی که از ریا دور است

صفای همت باطن که عالم افروزد

که حسن حرف زبانی چراغ بی نور است

چه اختیار کسی را ز عاشقان گر یار

یکی بلطف بخواند و یکی ز چشم انداخت

ببزم شاه دو عودست و هر دو دارد دوست

یکی بسوخت در آتش یکی بلطف نواخت

کسی نزاری مجنون کجاست در عالم

به زور نیز چو فرهاد مرد کاری نیست

ببین که هر دو چه دیدند پس مراد ز دوست

بطالع است سعادت به زور و زاری نیست

خوشا کسیکه نیامد درین سراچه غم

که از کدورت دنیا دلش مکدر نیست

هزار سال بعیش و نشاط اگر گذرد

بیکنفس که بغم بگذرد برابر نیست

بزرگوار خدایا من آن تهیدستم

که خجلتم نگذارد که سر بر آرم هیچ

بخوشه چینی ام از خرمن کرم بنواز

که من نکاشته ام تخم و گر بکارم هیچ

بزیر بار گنه مانده ام ببدکاری

[...]

کسی که بود سحر با فرشته در محراب

شبش بمیکده دیدم سگش دهان لیسید

ببوی مستی عشق آنکه می خورد هیچ است

بیاد ماست که؟ مهتاب در جهان لیسید

اگر چه نامه سیاه است در جهان شخصی

که بهر لقمه نانی عذاب خلق بود

سیاه نامه تر از وی کسیست روز حساب

که نان خود خورد و در حساب خلق بود

مگو که یاد تو اهلی نمیکند نفسی

که ذکر خیر تو تا زنده است میگوید

مرنج اگر نرسد جانب تو نامه او

که می نویسد و سیلاب گریه میشوید

اگر غمی رسد از دهر شاد باش ایدل

که غم نشانه شادیست هر کرا دادند

چو شادیی رسد از غم مباش غافل هم

چرا که شادی و غم هر دو توأمان زادند

بغیر حق، دل اهلی ز هرچه لذت یافت

بذات حق که در آخر تمام زحمت بود

ز بعد مستی عیش از غبار غم دانست

که زحمت همه عالم بقدر لذت بود

به نیک و بد مشو ایخواجه شاد و غمگین هم

که در جهان همه چیزی ز حال میگردد

بیک دو هفته نگه کن که از تقلب دور

هلال مه شود و مه هلال میگردد

کسی بکعبه رود کز صفای سینه پاک

سر نیاز نهد کعبه را سجود کند

تو خودپرستی و مست از غرور اگر روزی

سجود کعبه کنی کعبه را چه سود کند

کسی که صاحب عقل است هوشیار بود

همیشه خاطر شاعر به جان نگه دارد

زبان تیز و دل نازکی است شاعر را

نگاه دار دلش تا زبان نگه دارد

تمام لذت عالم چو دانه و دام است

خوش آن هما که بدین دام رو نمیآرد

چو طایر فلک آزاده از بلا مرغیست

که سر بخرمن عالم فرو نمی آرد

جوان معرکه نادیده یی و میگویی

که پیش بازوی من شیر بیشه سست بود

گهی که بر تو کند حمله شیر از سر خشم

اگر ز جا نروی دعویت درست بود

فغان من همه از دست توسن نفس است

که خام و سرکش و بدخوی و بدلجام بود

بشصت سال ریاضت که دید دید در ره عشق

نگشت رام و نخواهد شدن کدام بود

چو عود خام کسی را که خامی از ازلست

[...]

رسول از ره معجز حکیم جانبخش است

مسیح مرده او از حدیث شکر ریز

مگو رسول حدیثست حکمت آمیزش

بگو مسیح بود حکمتش حدیث آمیز