چو آمد سپه دید بر جای خویش

درفش فروزنده بر پای پیش

بپدرود کردنش رفتند پیش

چنان چون بود رسم آیین و کیش

برون رفت با ویژه‌گردان خویش

که با او یکی بودشان رای و کیش

که من دخت مهراب را جفت خویش

کنم راستی را به آیین و کیش

بفرمود تا دخترش رفت پیش

همی دست برزد به رخسار خویش

بفرمود تا نوذر آمدش پیش

ابا ویژگان و بزرگان خویش

همان از دل پاک و پاکیزه کیش

به آبشخور آری همی گرگ و میش

بفرمود تا رفت مهراب پیش

ببستند عقدی برآیین و کیش

چو سیندخت و مهراب و پیوند خویش

سوی سیستان روی کردند پیش

ترا کارهای درشتست پیش

گهی گرگ باید بدن گاه میش

هر اسپی که رستم کشیدیش پیش

به پشتش بیفشاردی دست خویش

پشیمان مبادی ز کردار خویش

به تو باد روشن دل و دین و کیش

مرا بیهده خواندن پیش خویش

نه رسم کیان بد نه آیین پیش

سزا دید سودابه را جفت خویش

ببستند عهدی بر آیین و کیش

دگر سو سرخس و بیابانش پیش

گله گشته بر دشت آهو و میش

بدان پهلوان داد آن دخت خویش

بدان سان که بودست آیین و کیش

چو داند بخواندت نزدیک خویش

دل مادرت گردد از درد ریش

گزاینده کاری بد آمد به پیش

کز اندیشهٔ آن دلم گشت ریش

بیامد نشست از برِ گاه خویش

گرانمایگان را همه خوانْد پیش

بسی پیل برگستوان‌دار پیش

همی جوشد آن مرد بر جای خویش