ابر آشتی شاه را ره نمود

جهان جوی پذیرفت و دادش درود

به قیصر یکی رستخیزی نمود

همان شهر آمید را برگشود

زنیرنگ زروان مرد یهود

به نزد سه پایه بشد ماهبود

به زورق زدریا گذر می نمود

بسی گفت ساآس یل را درود

همان شهر گانزاک را برگشود

به آترپتن اند آورد دود

زدل ها زدایند این کینه زود

نگویند سنی و شیعی که بود

چو در خون او جوهر شرک بود

زتوحید اسلام خشمش فزود

که تا بر روانش زچرخ کبود

فرستند همواره نور و درود

بت من چه این داستان می سرود

ببحر تقارب تقرب نمود

فعولن فعولن فعولن فعول

چه خوش باشد این سنجه با چنگ و رود

گریوه بود پشته و نهر رود

[...]

ایا خواجه از داور هست و بود

بجان تو و خاندانت درود

همین دم سواران روان ساز زود

خروشان و جوشنده چون ابر و دود

مبادا که مالم به یغما رود

کنم موی و کس ناله ام نشنود

به سر گل فشاندند بر جای خود

بکف سرخ می جای تیغ کبود

بکرد آنچه می خواست برد آنچه بود

برآورد از خرمن داد دود

تو پنداشتی زین همه ابر و دود

ندانم که پرخاش شه با که بود

شکستی بسی گردن و یال و خود

به گرز گران و به تیغ کبود

اگر تلخیی رفت و تندی فزود

ز روی زبان بود و از دل نبود

از آن چشمه باستانی که بود

روان آب دانش چو زاینده رود

گهرهای دریای کلکت که بود

پراکنده از سفته و نابسود

بسامان شهنامه کوشش نمود

هزینه همی داد و بخشش فزود