شهانشاه بحرین و آن عدن

بگفتند ازین سان فراوان سخن

کی ای شه سواران لشکرشکن

سواران بحرین و آن عدن

همی کشت تا از سپاه عدن

به شمشیر کم کرد شست و سه تن

همان خوار مایه سپاه یمن

فگندند تن بر سپاه عدن

سر میر بحرین و شاه عدن

گسسته ز جان و بریده ز تن

فگندند بر دشمنان خویشتن

صف آشوب گردان لشکر شکن

هلال آن کجا بابک سرو بن

همی راند با شاه شام این سخن

نبودی مرو را بجز این سخن

هر آنکه کی گفتی ز یار کهن

اگر ورقهٔ بی دل خسته تن

به نزد من آید ستاند ثمن

که گر ورقه آگه شود زین سخن

شود راست با مردمان کهن

چنان چون بود عادت مرد و زن

که در جامه خسبند شادان دو تن

بگفتش کز احوال آن سرو بن

نمی خواستم راند با تو سخن

چهل مرد صعلوک شمشیر زن

همه کشور آرای و لشکر شکن

مرا یارگی کی بود کاین سخن

کنم عرضه در پیش آن سروبن

برو آنچ گفتم تو فرمان بکن

کزین شاد گردد دل سرو بن

نشستند و راندند چندان سخن

بکردند نو رازهای کهن

ولیکن ز شوی تو ای سروبن

شکوهم فزون زین نگویم سخن

بود نیز کش خوش نیاید که من

بوم با تو یک جای ای سیم تن

همی خواست با ورقه راندن سخن

که بر ورقه نو گشت رنج کهن

ز برنا و پیر و ز مرد و ز زن

بگردش درون ساخته انجمن