بدو اندر آویخت آن دلگسل

چو معنی ز گفتار شیرین به دل

سپه دار و گنج آکن و غم گسل

کدیور به طبع و سپاهی به دل

پرستار تیرست و خادم چهل

طرازی دو صد ریدک دلگسل

پری روی ریدک هزار از چگل

ستاره صد و کوس زرین چهل

همه دیگ‌ها سرگرفته به گل

چو دیدند پر زر بد آن هر چهل

به گرد اندرش کاخ و گلشن چهل

ز زر و ز گوهر نه از آب و گل

که تا پیل گردد هراسیده دل

نیارد نهادن پی از بوی گل

هم اکنون ز زینت آورد زیر گل

به چنگال مغزت به منقار دل

کنیزی بدم چنگساز از چگل

فزاینده مهر و رباینده دل

ز خون بسته شد بر کف پای گل

نه بر پای تن بد نه بر جای دل

کنیزان دگر سی هزار از چگل

پری چهره خادم هزار و چهل

ایا شهریاران پاکیزه دل

ز دست شما ابر و دریا خجل

بود ابر از دستتان شرمسار

بود بحر از طبعتان منفعل

ولی را وفای شما دلفروز

[...]

چو خواهی که ماند قرارت به دل

دو دیده به دیدار دیدن مهل

زقدش که بد سرو را پا به گل

زلعلش که بد راحت جان و دل

ز دخت کسان دیده بربند دل

که نیکو نباشد چو آن دلگسل

به یاری بیامد دلاور چهل

همه گرد و جنگ آور و شیردل

یکی مطبخ از آتش و آب و گل

برآورده آن خسرو شیردل

ازین در شود نام فردا عمل

چو گشتی ز فردا درآید اجل

به شادی به زیرآمد آن شیردل

به خنجر ز سنگ سیه کرده گل

چو آواز گردنکش شیر دل

شنیدند و گشتند لشکر خجل