برای دوام بقا و ثبات

گلت شد سرشته ز آب حیات

ز جویش نهال است آب حیات

ز خاکش بود سبز، شاخ نبات

به خضر قلم می‌دهد از دوات

ز سرچشمه قیر آب حیات

فشردند در عرصه پای ثبات

شود از پیاده، بسی شاه، مات

پی دخل سیم و زری بی ثبات

چرا می‌کنی خرج، نقد حیات

خوش آن دم که از دستبرد ممات

سبو بشکنم در کنار فرات

ز سستی چو برداشت دست از حیات

بناچار افشرد پای ثبات

بسر حوض او نخل شیرین نبات

بود حضرت خضر و آب حیات

ز حوضش خورد رشک آب حیات

به نخلش حسد برده شاخ نبات

بیامد دوان تا کنار فرات

چنین دید آن سر براه نجات

بخیلی نمود ابر بر کاینات

به مهد زمین سوخت طفل نبات

ازین است کز سرور کاینات

جهان معانی، علیه الصّلات

شریفی بباید که از کاینات

فشاند چو ما دامن التفات

یقین عین ذاتست جمع صفات

تعین همه اعتبارات ذات

گشاید دری بر دل از واردات

فشاند سرِ دست بر کاینات

موحد از آن کرده نفی صفات

که باشد صفات خدا عین ذات

بلی متصف آن که شد با صفات

صفاتش شد آیینهٔ حسن ذات

لب تشنه جان داد نزد فرات

چو اسکندر از شوق آب حیات

با کسش لیکن نباشد التفات

باشدش با من نیش اما ثبات

چو لله کردی به اوالتفات

خدا داد ازاین گیر ودارت نجات