از جمالت نمی‌شکیبد دل

می‌برد عقل و می‌فریبد دل

عشقت ای دوست می‌کند پیوست

حلقه در گوش عاشقانِ الست

عاشقان تو پاک بازانند

[...]

چشم بگشا که جلوهٔ دیدار

متجلی است از در و دیوار

نحن اقرب الیه آمده است

دور افتاده‌ای تو از پندار

احد است و اگر تو بشماری

[...]

عشق بستان و خویشتن بفروش

که نکوتر ازین تجارت نیست

پر شد از دوست هر دو کون ولیک

سوی او زهرهٔ اشارت نیست

یار در چشم و دیدنش مشکل

راه نزدیک و طی شدن دشوار

ای که پا می‌نهی به راه طلب

گر ز بد بگذری نکو گردی

مرکبِ سعی خویش را می‌ران

تا به جایی که جمله او گردی

عرش و کرسی و آسمان و زمین

غرقه در بحرِ بی‌کرانهٔ دل

همه در دل چو بی نشان شده‌اند

ندهد هیچ کس نشانهٔ دل

فعلِ بد ما چو قّصهٔ بوالعجب است

روز همه در فکرت این قصه شب است

تهمت نشتوان به قدرتِ ناقص کرد

حق هم نتوان گفت که ترکِ ادب است

شور در سر چگونه و رزم عقل

خار در پا چسان روم رهوار

بحر بی بن بشورد از تشویش

کوه سنگین بنالد از آزار

حیرتم دوخت دیده باز صفت

[...]

ممتنع چیست هستی ناقص

واجب الذات کاملِ مطلق

جمع حق است و تفرقه باطل

جمع از تفرقه است با رونق

ور به عین الیقین نگاه کنی

[...]

گر یهودی قراضه‌ای دارد

خواجه‌ای نامدار و فرزانه است

وانکه دین دارد وندارد مال

گر همه بوعلی است دیوانه است

خواجگان در زمان معزولی

همه شبلی و بایزید شوند

باز چون بر سرِ عمل آیند

همه چون شمر و چون یزید شوند

چون کمال همه بود به وجود

نتوان یافت بی وجود، کمال

هست عالم همه خیال وجود

وز تجلی اوست بود خیال

حمد آن حامدی که محمود است

بخشش اوست هرچه موجود است

هرچه مخلوق حضرت اویند

همه تسبیح حضرتش گویند

عارفانی که علمِ ما دانند

[...]

ای جهان دیده بود خویش از تو

هیچ بودی نبوده پیش از تو

در بدایت، بدایت همه چیز

در نهایت نهایت همه نیز

سازمند از تو گشته کارِ همه

[...]

مرا هر شب چو دزدان خواب گرد چشم تر گردد

دلم را با غمت بیدار بیند باز برگردد

دوست آنست کو معایبِ دوست

همچو آیینه رو برو گوید

نه که چون شانه با هزار زبان

[...]

مردمان را به چشم وقت نگر

وز خیال پریر و دی بگذر

ناف آهو نخست خون بوده است

سنگ بوده است ز ابتدا گوهر

کهتران مهتران شوند به عمر

[...]

مرد باید که دانش آموزد

تا ز هر کس شریف‌تر باشد

خاک بر فرق مهتری کاو را

آلت خواجگی پدر باشد

ز شیخ پرس و برهمن طریق کعبه و دیر

که پیر عشق ازین هر دو غافل افتاده است

چشم خویش از عیوب خلق ببند

وز چپ و راست غیر حق منگر