بنده خاندان مصطفوی

احقرالساده صادق العلوی

ای صبا گر رسی بر آن سر کوی

از زبان من حزین برگوی

آلت دست مغرضان نشوی

بی تفکر زره برون نروی

خور و خفتن مجو فسانه مگوی

خاصه آن بانوی که دارد شوی

در برویش مبند و عذر مجوی

تا نبندد خدا درت بر روی

نعمت و ناز رخت بسته زکوی

سر بچوگان تن فتاده چو گوی

نعمت و ناز رخت بسته ز کوی

سر به چوگان تن فتاده چو گوی

روس‌ها چون به مشهد رضوی

قصد کردند بر زیاده‌روی

ای بهار آن‌چنان نصیحت گوی

که خدا داند و تو دانی و اوی

امرای کلام را زین سوی

یک‌ به یک بوسه‌ زن به‌ دست‌ و به‌ روی

شدم آن لحظه نارسیده به کوی

با طلب کار خویش رویاروی

چون‌ ز مجلس‌ برون‌ شدیم به کوی

بود هرجا پلیس در تک‌وپوی

چون ز محبس کنی نگاه به کوی

هست ایوان بانگ رویاروی

عرب از این دو اصل گشت قوی

تربیت یافت مردم بدوی

به حذر بود ازآن طریقه شوی

و‌بژه از آن رفیق تازهٔ اوی

چون‌ به ‌شاهی‌ رسید و گشت قوی

کرد تروبج مذهب علوی

منقرض گشته دولت علوی

متزلزل حکومت اموی

وان که عیب تو گفت رویاروی

وزحقیقت نگشت یک سرموی

پاسبان و سپاهی از هر سوی

با فقیران شدند روباروی

کای گرفتار آن آتشین‌روی

آتشین‌رو بود آتشین‌خوی