آن خر کون دریده بیرو را

بزند . . . خواره بانو را

چون مخنّث بدید هندو را

زو بپرسید و او بگفت او را

چون بدید آن ضعیف آهو را

وآن چنان چشم و روی نیکو را

کن مراعات شاهِ بدخو را

چون زن زشت شوی نیکو را

ور ببوید گل سمن‌بو را

کند از بوی بینوا او را

چون زجوی وئی بجوی او را

سوی بیسوی رو بهل سورا

گفت خود عکس کن بکش او را

تا بترسم هلم من این خو را

شیخ، پاکت کند بگیر او را

چون پلیدی مهل چنان جو را

شیر مرکب شود ز خوف او را

سر نهد چون ببیند آن رو را

از خلایق نهان کنند او را

تا همه کس نبیند آن رو را

جذب احمد همی‌کشید او را

زانکه او نیز داشت آن بو را

نی ولی دید و نی عدو او را

حق ز غیرت نهفت آن رو را

دید از دور شمس دین او را

که نهاده است سوی او رو را

برسانید با مراد او را

کرد دلشاد آن خدا جورا

چون در آمیخت بحر خوان او را

نور حق گوی مرد حق خو را

بعد ما کنت یابساً طوراً

تکتسی من ربیعه نوراً

زیر دامن گرفته شب‌رو را

راهش آموخته برون‌شو را

چون نه نوع آمد و نه جنس او را

پس چه معنی سئوال ما هو را

دید آن پای بسته آهو را

خاست از جان خسته آه او را

سرمه ننگست چشم جادو را

وسمه عار است طاق ابرو را