تا توانی زکس امید مدار

زانکه کس لهو را به غم نفروخت

زانکه از پیش شمع، پروانه

روشنایی امید داشت و بسوخت

با عدو هیچ صلح مکن

[...]

ای تو را در وجوه شمع و شکر

نقد هر کیسه کاسمان بر دوخت

چشم گردون ندید روی وجود

تا قضا شمع دولتت بفروخت

هین که پروانه های وعده تو

[...]

دل ما، چون چراغ عشق افروخت

خرمن خویشتن به عشق بسوخت

تاب حسن تو آتشی افروخت

دل ما را بدان بخواهد سوخت

گر مرا بی‌تو در بهشت برند

دیده از دیدنش بخواهم دوخت

کاین چنینم خدای وعده نکرد

که مرا در بهشت باید سوخت

هر که پرهیز و علم و زهد فروخت

خرمنی گرد کرد و پاک بسوخت

لیک آن کس که صنعتش آموخت

همچو او شمع دانشش افروخت

یا که خیاط یک قبائی دوخت

نتوان گف کو جز آن ناموخت

این کفایت زمین ز حق آموخت

صد هزاران چنین هنر اندوخت

وانکه از وی به واسطه آموخت

به از او جامه‌های مردم دوخت

بهر کیکی گلیم نتوان سوخت

بهر یک خس دو چشم نتوان دوخت

دلق خود را گرفته بد میدوخت

همچو آتش ز عشق میافروخت

حسن از عشق آتشی افروخت

که پر و بال عقل جمله بسوخت

پسری را پدر سلاح آموخت

هم کمربست و هم کلاهش دوخت

گر نخواهی تو نور علم افروخت

در تنور اثیر خواهی سوخت

هر که در صبح از بگه خیزی

در دل از مهر حق چراع افروخت

هر چه خاشاک راه او میشد

بر سر آتش فناش بسوخت

آدمی زاد را طریق معاش

[...]

دلتان را بتیره غمزه که دوخت

جانتانرا بنار عشق که سوخت

آتشی از محبتش افروخت

غیرت غیر سوز غیرش سوخت

عشق ما را هزار فن آموخت

عشق ما را هزار حله بدوخت

عشق ما را هزار بار خرید

بار دیگر هزار بار فروخت

عشق ما را هزار عالم ساخت

[...]

ای بسا کس که خرمنی اندوخت

جست ناگاه یک شرار و بسوخت