تو به امیّد فخر و روزبهی

از همه ناکسان دهر کِهی

به درِ عقل گرد تا برهی

از بلاها و زشتی و تبهی

با بهان رای زن ز بهر بهی

کز دو عقل از عقیله باز رهی

پیش مردن بمیر تا برهی

ورنه مردی ازو به جان نجهی

مفلسی مایه ساز تا برهی

از بلاها و زشتی و تبهی

تا ز باد بروت او برهی

آتشش را چو ز آب خاک دهی

آن وثوقش نباشد از تبهی

که برآنکس که مروراست رهی

پیش شه نامده است عقل رهی

چون نسیم بهار دست تهی

ار چه شد حالِ من بدین تبهی

نقدهای امیدِ من ندهی

کوش تا وام جمله باز دهی

تا تو مانی و یک ستور تهی

ملک را پاس دارم از تبهی

پاسبانی‌ست این نه پادشهی

پاسخش داد و گفت نام رهی

بشر شد تا تو خود چه نام نهی

چون پر افشاند مرغ صبح‌گهی

شد دماغ شب از خیال تهی

دم طاوس اَرَش به دست دهی

کُندش زان همه درست تهی

ندهند آنچه قیمتش ندهی

نشود کاسه پر ز دیگ تهی

کلی آن سو روی و زین برهی

پر شوی از حق وز خویشی تهی

برود زاب توبه آن سیهی

پاک گردد نماندش تبهی

جهد کن تا ز زشت باز رهی

از بدی نقل کن بسوی بهی

تا شوی فربه و ز ضعف رهی

رنج بر جسم خویش از چه نهی

دست در شیخ زن که تا برهی

از بدیها و رونهی ببهی