خاک کانی چو رفت در آتش

بگدازید و گشت کارش خوش

اینچنین کس اگر بود خامش

چون جماد است از او مجوی تو هُش

هله آنها که بر شما آتش

همچو گل شد لطیف و تازه و خوش

مزه ‌‌ اش مینمود او را خوش

سبب آن مزه بد او دلکش

برد پهلوی خویش بنشاندش

زان ملاقات گشت بیحد خوش

در زمینش همیفشاند خوش

تا یکی را عوض برد ده و شش

همه را برگ باشد از برگش

شرح این را مگوزبان در کش

سر او چون بری نشینی خوش

برهی از چهار و پنج و ز شش

هر کرا عشق بیش پرش بیش

بیش باشد یقین ز کمترینش

مژه از خون دیده جدول‌کش

جگر از سوز سینه پر‌آتش

خسروی تاج و تختش از آتش

چرخ در موکبش عماری‌کش

گرچه طاقت نداشت هم خَش خَش

رفت چون باد در دم آتش

تا بود روزه‌دار با من خوش

خوش بود چون خلیل بر آتش

من متوّج به افسر زرکش

بر سریر فلک سلیمان‌وَش

چند وچند؟ ای دل ملامت کش

زین من و ما و این عمامه و فش

سر مگردان ز خنجر آن دوست

رخ مپیچان ز تیر آن ترکش

نوشدارو، که: غیر دوست دهد

[...]

جرعه‌ای می ز جام من در کش

تا به جاوید مست میرو و خوش

گر به آبت فرستد، ار آتش

به رخ هر دو رخ در آور خوش

از سخنهای خوب و گفتن خوش

به نماز و به طاعتش در کش

گر نیاید همی نخوانندش

ور بیاید به سنگ رانندنش

خیز و جامی ز دست مادر کش

تا ببینی جمال وقتی خوش