آن جوانی که گرد غفلت گشت

آن نه عمر آن فضول بود گذشت

با تو دل مسجدست و بی تو کنشت

بی تو دل دوزخست و با تو بهشت

ای بزرگی کز آب و خاک چو تو

دست دوران آسمان نسرشت

تخمی از لطف در زمین کمال

چو تو حراث روزگار نکشت

یاد کردی ز انوری به کرم

[...]

در بساتینِ روضه های بهشت

خاک و خاشاک چند خواهی کشت

من که خاقانیم ز هر دو جهان

بی‌نیازم چه خوب هر دو چه زشت

عافیت خواهم این سرا نه یسار

مغفرت خواهم آن سرا نه بهشت

قطره بر قطره زان محیط گذشت

قطر بر قطر هر چه بود نوشت

در زمینی درخت باید کشت

که‌آورد میوه‌ای چو باغ بهشت

کار کن زانکه به بود به سرشت

کار و دوزخ ز کاهلی و بهشت

سخت‌گیری مکن که خاک درشت

چون تو صد را ز بهر نانی کشت

گرد بر گرد آن رواق بهشت

سرخی لاله دید و سبزی کشت

گور اگر صد گرفت پشتاپشت

کمتر از چار ساله هیچ نکشت

چنبری کرد پیش یزدان پشت

که‌اژدها کشت و اژدهاش نکشت

شاه روزی رسیده بود ز دشت

در خَوَرنَق به خرمی می‌گشت

در گشادی و در شدی به بهشت

دیدی آن نقش‌های خوب‌سرشت

هرچه گفتی ز رای خوب سرشت

خردش بر نگین دل بنوشت

شاه بهرام ازین قرار نگشت

سوی شیر آمد از تنیزه دشت

شاه چون سر‌بلند عالم گشت

سربلندیش از آسمان بگذشت

لاجرم چارسال بی‌بر و کشت

روزی خلق بر خزینه نوشت

گرمی ناچخش به زخم درشت

پخته می‌کرد هرکه‌را می‌کشت

تازه‌رویی چو نو‌بهار بهشت

کش خرامی چو باد بر سر کشت