یافتست از تو و پدر پسرم

دنیی و عقبی این غم از چه خورم

آنکه آتش برآرد از جگرم

من به آتش چرا فرو نبرم

نفخ صورست از تو جود و کرم

دست بذل تو کور و مرده درم

هم نکودار اصل و فضل و کرم

هم نگهدار راز دین و حرم

نز خدا ترس و نه ز مردم شرم

یکسو انداخته ره آزرم

مردمی گیر و دانش و آزرم

ویحک از ریش خود نداری شرم

نبود گرچه صاحب هنرم

گر برندی مرا ز من خبرم

حق عطا داد حکمت و هنرم

کی عطا در خطا به کار برم

نبود گرچه صاحب هنرم

گر برندی مرا ز خود خبرم

غم جان چون به خدمت تو درم

آنکه هرگز نخورده‌ام نخورم

عمر بی‌تو به سر چگونه برم

که همی بی‌تو روز و شب شمرم

خونها از دو دیده پالودم

رخنه رخنه شد از غمت جگرم

تو ز شادی و خرمی برخور

[...]

آب صافی شده ست خون دلم

خون تیره شدست آب سرم

بودم آهن کنون ازو زنگم

بودم آتش کنون ازو شررم

کز ضعیفی دست و تنگی جای

نیست ممکن که پیرهن بدرم

گشت لاله ز خون دیده رخم

شد بنفشه ز زخم دست برم

ز آفت روزگار بر خطرم

هرچه روز است تیره روزترم

همچو خرچنگ طالع خویشم

که همه راه باز پس سپرم

دور گردون گسست بیخ و بنم

[...]

از سر این خیال درگذرم

دور به ز این خیال‌ها نظرم

‌زآتش‌انگیز ِ آن شرارهٔ گرم

شد دل سخت‌کوش نعمان نرم

لیکن ایرانیان به زور و به شرم

نرم کردندم از نوازش گرم

پدرم دیگر است و من دگرم

کان اگر سنگ بود من گهر‌م

بگذرید از جنایت پدرم

بگذارید از آنچه بی‌خبر‌م

دور دارم ز داوری آزرم

آن کنم کز خدای دارم شرم