می نگوئی چرا رها کردی

هر طرف چون گدا همی گردی

هیچ یاری بود که برگردی

بعدِ چندین که دوستی کردی

از تو گو روزگار برخور ، ما

برنخوردیم و خونِ ما خوردی

دلِ خلقی بسوختی آخِر

[...]

بود بنای کاردان مردی

کز زمین آسمان بنا کردی

ساقی ار صاف نیست، زان دردی

قدحی ده، که خواب من بردی

می کزو هست قطره و مردی

چون توان دادنش بهر سردی؟

چو در آید به پایهٔ مردی

گرم گردد، رها کند سردی

دل سیاهی دهند و رخ زردی

بهل این سبز و سرخ، اگر مردی

چون تو این احتیاط‌ها کردی

گر بر آورد سر به نامردی

سفره پر نان و دیگ پر خوردی

قالب و قلب خالی از مردی

غم مردی نمیخورد مردی

در جهان نیست صاحب دردی

سفره بی‌نان و کاسه بیخوردی

پر هنر کرده کیسهٔ مردی

گرمی از عشق جوی، اگر مردی

هر که عاشق نشد، زهی سردی!

در جهان نیست صاحب دردی

بی‌ریا دم نمیزند مردی

به نصیحت نکو نمیگردی

کار من نیست چوب بد مردی

بر فلک نیست گرمی و سردی

بگذر از گرم و سرد، اگر مردی

چرخ سان گرد خویش می​گردی

زان سررشته را تو گم کردی

گل معنی به دم بیازردی

هر چه دیدی بدان چرا کردی

چون دلم کار خاک کم کردی

ننشسته به دامنم گردی

کَی به نعمت کسی شود دل گرم

چون ز منّت کنند دم سردی

غیرِ بادِ خزانِ منّت نیست

آفت روضۀ جوانمردی

کاش این فکر پیش ازین کردی

غم این کار پیش ازاین خوردی