حالت وحی او خموش بدی

چون گذشتی از آن به گفت شدی

پس ز قرآن سقای خلق شدی

وان حدیثش شفای خلق بدی

آنکه گر روح او دوبر بردی (؟دوپر پردی)

لرزه در ارض و در سما فتدی

نظر او بود به سوی خودی

که کنم نیک و نگروم به بدی

حلم تو بینهایت ار بندی

هیچ مغرور خویش کس نشدی

وعده های عظیم داده بدی

گفته بودی رهانمت ز خودی

بل رمد زان عطا ز بی‌خردی

که نه نیکی شناسد و نه بدی

چون درین ره سفیر من تو بدی

از چه پس مانده‌ای بگو چه شدی ؟

هستی من اگر فنا نشدی

در جهانم چنین ن وان ب دی

سیر الی اللّه را بود عدی

سیر فی اللّه هست بیحدی

لیک راضی نباشد او به بدی

این یقین دان اگر تو با خردی

آن اثر چون بماند بی‌مددی

در جهان کثیف همچو سدی

گفت کای در خور جفا بدی

این چه گستاخیست و بی خردی

متنفر ز نقشهای ردی

متوجه به حضرت احدی

میکشی خلق را به بیخردی

چه توان کرد چون طبیب بدی؟

در نباتی چو کثرت عددی

نیست، کم شد درو فضول ردی

قصّۀ «ان سلخت من جلدی

انا هو و هو انا وحدی»

کرد مقرون به خلق «ثم هدی»

که هدایت زخلق نیست جدا

اعتباریت ار به ذات بدی

به صدور یکی دو چیز شدی

تا تو بینی ززید و عمرو بدی

همچو طفل سفیه سایه زدی