چیست چرخ و زمین فراز و مغاک

جامهٔ سبز و دامنی پر خاک

در جهان خرد بر آی از خاک

چکنی کلبهٔ میان کاواک

با کُله کی بُوَد اخوّت پاک

زانکه گفتند اخوک من و اساک

در جهان خدا بر آی از خاک

چکنی کلبه‌ای که آن کاواک

گزدم از خار او کند مسواک

مار افعی درو نیابد خاک

یک جهانند زیر این افلاک

کام پر زهر و خانه پر تریاک

کعبه و سومنات چون افلاک

شد ز محمود وز محمّد پاک

شخص خصمش چو مرده دامن چاک

دهن او چو گور گشته ز خاک

زین سپس عکس خون ز کرّهٔ خاک

آسمان را کند به سرخی لاک

نه به زن باز داد یک جو خاک

نه ز شاه و الهش اندُه و باک

باغ دل را تو از بدی کن پاک

تا برآید نهال تو چالاک

مال ایشان به نزد ایشان خاک

قال ایشان چو حال ایشان پاک

از غبار غرور عالم خاک

دامن و جیب او چو ایمان پاک

ظاهر و باطنش ز رشوت پاک

میل در طبع او نه در افلاک

گر ورا نیم پشّه کرد هلاک

مر ترا پرّ پشه‌ای بس پاک

کاب رویش ز تختهٔ افلاک

شست تعلیقهای عمرش پاک

جانب‌الوحشی و رخ اوراک

شده زان درد پای مرد هلاک

فلک تاسع است بر ز افلاک

کین فلکها بود درو چو مغاک

پنج نوبت‌زن‌ِ شریعت پاک

چار بالش‌نِهِ ولایت خاک

گر کسی پرسدت که دانش پاک

ز آدمی خیزد آدمی از خاک