تا بدانی مسافت راهش

کم و بیش و دراز و کوتاهش

گفت عثمان چو بسته شد راهش

بگشاد از میان جان آهش

از پی کسب بخشش و جاهش

بوسه آلود چرخ شد راهش

کند از بهر زینت جاهش

پرده داری خاک درگاهش

گردد از بهر رتبت و جاهش

وز پی خاک‌روب درگاهش

شد مسلّم ولایت جاهش

قبلهٔ عقل گشت درگاهش

چون شدم سر بزرگ درگاهش

یافتم راه توشه از راهش

بود همسفره‌ای دران راهش

نیک‌خواهی به طبع بدخواهش

هم رعیت مرید و هم شاهش

همه از ساکنان درگاهش

کارض واسع بخواند اللهش

نتوان رفت بی فنا راهش

عقل ضد وی است در خواهش

زین فزایش بود وزان کاهش

آن کسی کز درون بود راهش

کی شود دور او ز درگاهش؟

گشت دایم جلیس اللهش

کرد بی طبل و بی علم شاهش

ره سوی صیدگاه بی گاهش

آهوی شیر گیر همراهش

فلکی چون نبود همراهش

برنیامد کلاه ازین چاهش

از تو کرد او به صد زبان خواهش

تو ندادی به گوش خود راهش

همه عالم چو سایه سجده کنان

اوفتاده به خاک درگاهش

همه منقاد امر او باشند

هر که باشد گدا و هم شاهش

ای بسا کس که حرص زد راهش

آب ناخورده کشت در چاهش

ببرد حسن صورت از راهش

نشود دل ز معنی آگاهش

با دو صد عز و حشمت و جاهش

کرد سوی مدینه همراهش