آنکه نامش ز ننگ پیدا نیست

در بدی و ددیش همتا نیست

صحن جان را چراغ پیدا نیست

مگر آن دل شکار اینجا نیست؟

هرکه را زهد با گران‌جانی‌ست

او نه رحمانی است شیطانی‌ست

علم اگر قالبیست ور جانیست

هر چه دانی تو به ز نادانیست

خانه‌ای را که روبه ویرانیست

کردنش موجب پشیمانیست

روی وعظی که در پریشانیست

عین شوخی و محض نادانیست

تیغ درویش تیغ یزدانیست

تیغ سلطان به شحنه ارزانیست

تاجشان بی سری و سامانیست

تخت تابوت عالم فانیست

ایدل هوشیار اگر چه سپهر

با تو در شیوه مواسا نیست

مخور انده که با همه تنها

هستش اینحال با تو تنها نیست

کیست باری سپهر هرزه روی

[...]

عشق را خود قرار پیدا نیست

دو نفس حضرتش به یک جا نیست

همچو دریا مدام در موج است

این چنین بحر هیچ دریا نیست

عین عشقیم لاجرم شب و روز

[...]

سر وحدت همیشه وحدانیست

هر چه کثرت همه پریشانیست

وه کزین کس نشانه پیدا نیست

اثری در زمانه قطعا نیست

هر نفس نورسیده مهمانیست

پاس او دار اگر تو را جانیست

وان دگر گفت هیچ از اینها نیست

آفتش غیر عشق و سودا نیست

که نشانش به دشت پیدا نیست

هم تگ آهوان صحرا نیست

از ثری قدرم ار چه بالا نیست

جای ریا بجز ثریا نیست

یعنی آن کس که گوش بر ما نیست

به منادی ماش پروا نیست

آن نه مقدور سعی انسانی ست

بلکه فیضی ز فضل یزدانی ست

وه کزین کس نشانه پیدا نیست

اثری در زمانه قطعا نیست

مومیایی خلقش انسانی ست

نفعش اما زیاده از کانی ست