سرو بیند به قد او نازد

صفت سرو نازش آغازد

عشق را قبله گاه خود سازد

دل ز معشوق هم بپردازد

رسم نقصان ازان براندازد

تا تواند مضاعفش سازد

آن یکی کار دین او سازد

وین دگر کار ملک پردازد

چون بط کور لقمه اندازد

گردن خود به آسمان یازد

گر سپاهی به شاه خود نازد

شاه هم بر سپاه خود تازد

شاه گر با گدا چنین بازد

همه کس را گدای خود سازد

گر دلی را به وصل بنوازد

بازش از داغ هجر بگدازد

لشکرت گر بر آسمان تازد

آسمان با زمین یکی سازد

هر کجا تیغ تو سر افرازد

نیزه آنجا منار سر سازد

همه را خود نوازد و سازد

گرچه از خود بکس نپردازد

همه او او همه است خود با خود

جاودان نرد عشق می‌بازد

کسوت نو بهر زمان پوشد

[...]

چشم شوخ تو فتنه میسازد

ابروانت دو تیغه میبازد

قد و خدت چو بگذری بچمن

بر گل و سرو و نسترن نازد

از همه نیکوان گرو ببری

[...]

پر شاهین کلنگ اندازد

پر تقلید، خون هدر سازد

با زن، ار نرد دوستی بازد

باید او را ز خود رضا سازد

کی غنی با فقیر در سازد

کان به دنیا و این به دین نازد

نامه آرا که نامه آغازد

مبدء گفت نام او سازد

دامن خیمه شه چو بالا زد

حسنش آتش بکوه و صحرا زد

شد جهان روشن از فروغ رخش

رایت حسن چون هویدا زد

آنشهی کو ز ما بذلت غنی است

[...]

چون ز نو غصه‌ای به دل تازد

غصهٔ کهنه جا بپردازد

باید آنجا به صبر پردازد

تا خدا خود وسیلتی سازد

کیست آن کو سپر نیندازد؟

پیش برهانش حجت آغازد