دیگر از وی مدار چشم وفا

هر که شد با تو در جفا گستاخ

زانکه هرگز دو بار مؤمن را

نگزد مار از یکی سوراخ

می پرد مرغ همتم گستاخ

در ریاض امید شاخ به شاخ

هندوی نفس راست غل دو شاخ

تنگ کرده بر او جهان فراخ

بر زمینی رسید پهن و فراخ

راند خیل و حشم در آن گستاخ

دید پیش دکانچه طباخ

چرب رودی، نفیر زد گستاخ

ندمد برگ تازه ای از شاخ

در چمن ها و بیشه های فراخ

هر دو فارغ نشسته بر یک شاخ

در زبان آوری به هم گستاخ

ور نه از ما گروه بس گستاخ

دیر ماند این انارها بر شاخ

هندوی نفس راست غل دو شاخ

تنگ کرده برو جهان فراخ

نوع زن را درین مسدس کاخ

جز مسامات هست بس سوراخ

تا کمین بنده ات شود گستاخ

پا نهد مرترا بشانه و شاخ

رفت روبه ز پشت بز بر شاخ

جست از آن تنگنا به دشت فراخ

کاش دادی بجای لحیه و شاخ

بنده را عقل پهن و هوش فراخ

من بدین بال و برز و سینه و شاخ

دست و پای دراز و گام فراخ

لیک تسکین نفس را ز آن شاخ

اندکی خور ولی مبر در کاخ

تا ببینی یکی جهان فراخ

لاله در باغ و میوه اندر شاخ

تا ببینی یکی جهان فراخ

لاله در باغ و میوه اندر شاخ

مانده من با «‌امیر جنگ‌» به کاخ

رفقا جمله رفته در سوراخ

گنجت آکنده است و دخل فراخ

کشورت پهن و لشگرت گستاخ

گشته دولت به کارهاگستاخ

مردم از بیم رفته در سوراخ