شاه اسباب کار هر دو بساخت

به زر و مال هر دو را بنواخت

بهر وی خوش عماریی پرداخت

برگ گل را ز غنچه محمل ساخت

به شناسایی خودم بنواخت

ساخت روشن دلم به نور شاخت

همرهش هر که بود غافل ساخت

جانب او تگاوری انداخت

چون پی آن غزال مرکب تاخت

خویشتن را ز صف برون انداخت

بس که افسانه و فسون پرداخت

شاه را سوی شهر مایل ساخت

شمع رخساره را چو روشن ساخت

دیگران سوختند و او بگداخت

هر که را بخت بد ز پا انداخت

دیگرش سر بلند نتوان ساخت

آفتی نبود بتر از ناشناخت

تو بر یارونیاری عشق باخت

از پس پرده خوش نوائی ساخت

چنگ را بر همان نوا بنواخت

همچو مه خویش را در آب انداخت

همچو ماهی به غوطه خواری ساخت

دست خود طوق گردن او ساخت

به زبان تفقدش بنواخت

هر کرا عشق در کمند انداخت

بست و از قید عقل فارغ ساخت

ریخت در جام عقل باده عشق

آتشی بود کابگینه گداخت

پاکبازش نمیتوان گفتن

[...]

هرکه خود را چنانکه بود شناخت

تا ابد سر به زندگی افراخت

جفته بر طاق آسمان انداخت

یللی گفت و تللی بنواخت

خاک از آب و آب از آتش ساخت

بستر خاک را بر آب انداخت

تا حکیمش بتجزیت پرداخت

جمله املاح آن بنام شناخت

ره حج را چو راه گردنه ساخت

وندر آن ره به رهزنی پرداخت

بنده را جایگه دو داد خدای

هم بدین‌،‌ نیک بنده را بنواخت

تا بدان جایگه کشاند جان

چون ازین جای تن همی پرداخت

چون در اینجاش خانه بایستی

[...]

آن مهندس که این بنا پرداخت

کس نداند که از برای چه ساخت