بهر ایشان خدا شرابی ساخت

در خم عشق بی نشان پرداخت

خنک آن جان که خویش را بشناخت

جمع گشت و بخویشتن پرداخت

بهر صد گونه حکمتش پرداخت

خنک آن کس که چون بدید شناخت

دید بر تخت شاه را و شناخت

گفت با ما نه دوش این میتاخت

دوش برقع ز روی باز انداخت

گفت باید مرا به من بشناخت

در خودی خودت بباید سوخت

با مراد منت بباید ساخت

تا درو جان جان نزول کند

[...]

کار نر چو به مادگی پرداخت

سوی ماده که نر کند در تاخت

چو زد آهو بسی و گور انداخت

لحن آهو نواز را بنواخت

شاه آواز آشنا بشناخت

ناوکش را نشانهٔ جان ساخت

هر یکی را به صد نوا و نواخت

ساخت برگی چنان که باید ساخت

روزگار از رخ تو شمعی ساخت

آتشی در نهاد ما انداخت

ما طلب‌گار عافیت بودیم

در کمین بود عشق، بیرون تاخت

سوختم در فراق و نیست کسی

[...]

نفس دانا بدان تعلق ساخت

سایهٔ نور چون بدان انداخت

هر که او عالمی تواند ساخت

مرکب امر «کن » تواند تاخت

آنکه او مسجد مدینه بساخت

میتوانست قصرها پرداخت

نرد این درد پاک باید باخت

بیغرض کار خلق باید ساخت

سالها خود بخویش عشق بباخت

تا نماید جمال بیرون تاخت

هرکه از خویشتن شناخت شناخت

خویش را از شناخت دور انداخت

صانعی کوزه ​ای ز برف بساخت

کرد پر آب و اندر آب انداخت

نقطه مانند شعله عکس انداخت

وهمش از دور صورتی برساخت

منطق انصاف بس نکو پرداخت

در اِلاهی است آنکه او کژ باخت

کردنی جمله کرد، واپرداخت

هیچ چیزی ز تو نخواهد ساخت