کفر ودین هر دو در رهش پویان

وَحْدَهُ لاشَرِیکَ لَه گویان

در دل مؤمنان کند نازل

حق سکینه به نص قرآنی

گفت آید به دل علی رضا

نفخه‌ای از بهشت رضوانی

نام آن باد خوش سکینه بود

[...]

ای هواهای تو خدا انگیز

وی خدایان تو خدا آزار

خویشتن را نمی‌شناسی قدر

ورنه بس محتشم کسی ای صدر

هم خلف نام و هم خلیفه نسب

نه به بازی شدی خلیفه رسب

ذات حق را مهینه اسمی تو

[...]

سر پیوند ما ندارد یار

چون توان شد ز وصل برخوردار

همدمی نیست تا بگویم راز

خلوتی نیست تا بگریم زار

در خروشم زصیت آن معشوق

[...]

تو به علم ازل مرا دیدی

دیدی آنگه به عیب بخریدی

تو به علم آن و من به عیب همان

رد مکن آنچه خود پسندیدی

گوهر بحر بیکران ماییم

گاه موجیم و گاه دریاییم

رشتهٔ لاک معرفت ماییم

گه خمیریم و گاه بغراییم

حکایت عدس و سفرهٔ خلیل اللّه

ز من بپرس که مداح نعمت اللّهم

از سمور و حریر بیزارم

باز میل قلندری دارم

دلم از قیل و قال گشته ملول

ای خوشا خرقه و خوشا کشکول

لوحش اللّه ز سینه جوشی‌ها

[...]

جَلَّ مَنْلا الهَ إلّا هُو

لاتَقُلْکَیْفَ هُوَ وَلامَا هُو

کَلَّ فی نَعْتِ ذاتِهِ الأَلْسُنْ

حَار فی نُوْرِ وَجْهِهِ الأَعْیُنْ

لمعات جمال او ظاهر

[...]

دو گزک بوریا و پوستکی

دلکی پر ز درد و دوستکی

این قدر بس بود جمالی را

عاشق رند لاابالی را

دل به محبوب ده که زنده شوی

شه شوی شاه، گر تو بنده شوی

بندگی کن که زندگی یابی

زندگی خود ز بندگی یابی

خواجه این مفلسی ز بیکاری است

[...]

حکمت و همت و محبت یار

هرکه یابد یقین شود سالار

انبیای خدا چنان باشند

که چو خورشید و بی نشان باشند

اولیا نیز در دیار علوم

[...]

هر که بر جان عاشقان خندد

گریه‌ای واجب است بر حالش

همه را گل به دست و ما را خار

همه را بهره گنج و ما را مار

یار در پیش و ما قرین فراق

باده در جام و ما انیس خمار

بار ما شیشه و گریوه بلند

[...]

فطرت آدمی چه خوش شجری است

نظر تربیت چه خوش نظری است

گو ملک از غم بشر می‌سوز

کاین نهالی است بوستان افروز

آن وجود حقیقت است و دو دال

[...]

بس که بر سر زدم ز فرقت یار

کارم از دست رفت و دست از کار

مشربم ننگ و عشقِ شورانگیز

مرکبم لنگ و راه ناهموار

ای که در عشق دم زنی به دروغ

[...]

خلق را حق چو ساخت در ظلمت

نورشان ریخت بر سر از رحمت

اندر ایشان نهاد گوهرها

از صفات قدیم و علم و سخا

تا تو در خود صفات او بینی

[...]

هر مشقت که آیدت در عشق

سر بنه وز سرور خه خه زن

ورنه ای مرد، گردِ عشق مگرد

چون مخنث ز دور وه وه زن