خیزُ دَر دٍه شراب گلگون را

شادیِ اندرون و بیرون را

آن چُنان مست کن ز باده مرا

که ندانم ز کوه، هامون را

چون ز باده سرم شود گردان

[...]

تا که بر گرد سبزه لاله برست

در گمان می‌فتد که چون رخ تست

نام روی تو می‌بَرد لاله

زان دهان را بمشک و باده بشست

جز به یاد رخ تو گل نشکفت

[...]

هر که را دل به اختیار خودست

آرزوهاش در کنار خودست

غمگساری ندارد و عجب آنک

هم‌غمِ یارِ غمگسار خودست

گله از دوست چون کنم که مرا

[...]

بس شگرفست کار و بار لبت

بس عزیزست روزگار لبت

ای بسا جان و دل که چون زلفت

بر عم افتند روزبار لبت

بلبم گوییا که باز خورد

[...]

آنچه عشق تو در جهان کردست

بالله ار دور آسمان کردست

مهر تو با دلم چه کین دارد؟

که دلم برد و قصد جان کردست

آن نه خالت، عکس دیده ما

[...]

هر که رخسارش آرزو کردست

گل بر بارش آرزو کردست

بی خودیّ دلم بجای خودست

زانکه دیدارش آرزو کردست

تا گرفتار هجر اوست دلم

[...]

دوری از یار اختیاری نیست

لیک ما را ز بخت یاری نیست

چه کنم؟ با ستیزه رویی بخت

چاره الّا که سازگاری نیست

هم ز عشقت بپرس حال دلم

[...]

دلبرم هم ز بامداد برفت

کرد ما را غمین و شاد برفت

آن همه عهدها که دوش بکرد

با مدادش همه زیاد برفت

گفت کین هفنه میهمان توام

[...]

تا بکف جام می توانم دید

زهد و سالوس کی توانم دید؟

نکنم یاد زهد و صومعه هیچ

تا رخ ترک فی توانم دید

هر دم از باد پیچش افتاده

[...]

دل بدان دلنواز خواهم داد

جان بشمع طراز خواهم داد

پس ازین من بدست عشق و هوس

مالش حرص و از خواهم داد

چشم و دل را چو شمع و اتش و آب

[...]

رنگ رویت بر ارغوان خندد

لعل تو بر می جوان خندد

خنده خونین زند انار زرشک

هر کجا آن دو نار دان خندد

با لبت گر برند نام شکر

[...]

یار با ما وفا نخواهد کرد

با خودم آشنا نخواهد کرد

نکند رای من وگر کند او

بخت من خودرها نخواهد کرد

خوبی و بد خویی چو همزادند

[...]

دلبرم رسم خود چنین دارد

که دل دوستان غمین دارد

از پی یک حدیث دامن گیر

صد جواب اندر آستین دارد

حلقة زلف او ز بلعجبی

[...]

گل زرشک تو پیرهن بدرد

روی تو پرده بر سمن بدرد

چون زند غمزۀ تو دست به تیغ

زهرۀ مهر تیغ زن بدرد

ز آرزوی دو لعل جان بخشت

[...]

دوش با من نگار من آن کرد

که بصد سال عذر نتوان کرد

زلف بر بند خود بدستم داد

حلّ آن مشکلاتم آسان کرد

قصب از پیش ماه دور انداخت

[...]

باد بر خاک ترک تازی کرد

با عروسان خفته بازی کرد

ابر از آب دیده وقت سحر

جامۀ شاخ را نمازی کرد

غنچه را بر سماع بلبل مست

[...]

سوز عشقت جگر همی سوزد

تاب رویت نظر همی سوزد

تو چه دانی ؟که آتش رخ تو

نظر اندر بصر همی سوزد

هر چه از دیده بیش ریزم آب

[...]

نام تو بر زبان من باشد

شکر اندر دهان من باشد

ای خوشا زندگی که من دارم

اگر آن لعل جان من باشد

ندهم بوسه جز که بر لب خویش

[...]

هر کرا زلف عنبرین باشد

طبع اوبا وفا بکین باشد

چون بود بر رخ تو طرّۀ تو

نقش چین بر حریر چین باشد

غمزۀ تو بچابکی ببرد

[...]

مژده ایدل که یار باز آمد

ترک چابک سوار باز آمد

غمزۀ او نیم مست برفت

با هزاران خمار باز آمد

بسته جانی هزار بر فتراک

[...]