لیک یک تن را همی نه کم نه بیش

وا نمیگردد ز روی و ریش خویش

چون بگرداند گه از پس گه ز پیش

آردش تا بر سر سوراخ خویش

شد بگورستان یکی دیوانه کیش

ده جنازه پیشش آوردند بیش

آن وزیری را چو آمد مرگ پیش

کرد حیران روی سوی قوم خویش

مرده آوردند بسیارش به پیش

در غلط افتاد زن در کار خویش

گفت شه فتوی کند از رای خویش

شه یکی نظارگی را خواند پیش

تو بدنیا در مشو مشغول خویش

لیک در وی کار عقبی گیر پیش

چون وجودت نیست ذاتت را بخویش

از چه میآئی بموجودی تو پیش

آن غلامان میشدند از دور پیش

عرضه میکردند خصلتهای خویش

شاه گفتش بر زمین زن پیش خویش

بر زمین زد تا که شد صد پاره بیش

نانهاده یک قدم در وصل خویش

صد فراقش آید از هر سوی پیش

چون سلیمان رفت با ایوان خویش

گفت تا آن صعوه را خواندند پیش

گرتو عقل ساده مییابی ز خویش

از چنان صد عقل دم بریده بیش

مرد آمد تا در دلخواه خویش

اوفتادش مشکلی در راه پیش

گر حملناهم نیفتادی ز پیش

حامل آن سر نبودی کس بخویش

ای وصالت زاهدان در زهد خویش

هر زمان تقریر زهد آرند پیش

عاشق خود را نمی‌راند ز پیش

می‌شدم نزدیک او با جان خویش

این زمان آمد مرا این حال پیش

از که نالم چون زدم بر خویش نیش

گر به دامن پاک سازی روی خویش

روزی‌ات کم گردد ای درویش بیش

رو به پرسیدن بر خویشان خویش

تا که گردد مدت عمر تو بیش