عامربن قیس قطب نه فلک

ترهٔ یک روز می زد بر نمک

کآخر اینجا خورده شد نان و نمک

گر بد اندیشی شوی رد فلک

کای عجب عرشی که چندانی ملک

پر بیفکندند از وی یک بیک

آسمانها و زمین‌ها و فلک

جمله او می‌بین و بگذر تو زشک

قلعه بر هم ریخت آن ساعت چو ریگ

گفت ای محمود کارت گشت نیک

زاهدان را ره نمود از مرگ و برگ

اختیار خویش کرده ترک ترک

بودم اندر پس دوان مانند سگ

میدویدم بند در کردن بتگ

آورید اقرار اندر گور و مرگ

ملک ومال و جسم و جان گویند ترک

گر جواب ما بگوئی یک بیک

آوریم اقرار ما بی هیچ شک

این یکی مردار خواری همچو سگ

میدود از بهر مرداری بتگ

صورت و معنی او یک بود یک

او خدابود و خدا بی هیچ شک

انبیا را ره زد این ملعون سگ

زود زو بگریز تا نفتی بشک

ازخیالست این که هر روزی فلک

بر خیال خویش گردد چون سمک

دست بر نبضش نهاد و یک‌به‌یک

باز می‌پرسید از جور فلک

خواجگان و شهرها را یَک‌به‌یَک

باز گفت از جای و از نان و نمک

هر که را در جان خدا بنهد محک

هر یقین را باز داند او ز شک

می‌کشد استارگان را یک به یک

تا که نفروزد چراغی از فلک

با تو ما را خاک بهتر از فلک

ای سماک از تو منور تا سمک

فرع دید آمد عمل بی‌هیچ شک

پس نباشد مردم الا مردمک

از پی اظهار این سبق ای ملک

در تو بنهم داعیهٔ اشکال و شک