از خراسان آن خورِ طاووس وش

سوی خاور می‌خرامد شاد و خوش

خونم از تشویر تو آمد به جوش

ناجوان مردی بسی کردم بپوش

آفتاب از شوق تو رفته ز هوش

هر شبی در روی می‌مالید گوش

چون عمر پیش اویس آمد به جوش

گفت افکندم خلافت در فروش

در تعصب می‌زند جان تو جوش

مرتضا را جان چنین نبود خموش

پس کلامِ بی‌زفان و بی‌خروش

فهم کن بی عقل و بشنو نه به گوش.

خضر مرغانم از آنم سبزپوش

بوک دانم کردن آب خضر نوش

گرچه دریا می‌زند صد گونه جوش

من نیارم کرد از او یک قطره نوش

می‌زند او خود ز شوق دوست جوش

گاه در موج است و گاهی در خروش

گفت برخیز و بیا و خمر نوش

چون بنوشی خمر ، آیی در خروش

بحر قهاریت را بنشان ز جوش

می‌ندانستم، خطا کردم، بپوش

چون رسید اینجا سخن، کم گشت جوش

جملهٔ مرغان شدند اینجا خموش

لشگرش گفتند ای ابله خموش

این دو جو ارزد، زهی ارزان‌فروش

جبرئیل آمد از آن حالت بجوش

سوی حضرت بازآمد در خروش

گفت من به یا تو، هان ای ژنده پوش

پیر گفت ای بی‌خبر، تن زن خموش

تیرگی دیده و کری گوش

پیری و نقصان عقل و ضعف هوش

چون بسی آواز طاس آید به گوش

می‌ندانم تا بماند عقل و هوش

آزر و محمود را دارید گوش

زانک هست آن بت تراش این بت فروش

این نوشته بود کای مرد خموش

خیز اگر بازارگانی سیم گوش

سر مزن، سر می‌زن ای مرد خموش

ترک کن این کار و هین در کار کوش