چون بخورد آن نیم بادنجان که بود

سر ز فرزندش جدا کردند زود

چون شنید این قصه آن دیوانه زود

اوفتاد اندر سر دیوانه دود

با کسی آسان چو پیوندش نبود

من اگر خوانم خداوندش چه سود

عشق اینجا آتشست و عقل دود

عشق کامد در گریزد عقل زود

قطره است این جمله از دریای بود

بود فرزند نبود آمد چه سود

شور آورد و ندانستش چه بود

بودنی چون بود از آن سوزش چه سود

طمس کن جسم وز هم بگشای زود

بعد از آن در چشم کش کحل نبود

چون نگه کردند آن سی مرغ زود

بی‌شک این سی مرغ آن سیمرغ بود

در نگر تا اول و آخر چه بود

گر به آخر دانی این آخر چه سود

هر یکی خود را در آن نوعی که بود

کرد لختی جلوه و بگذشت زود

از وجودم خود نکردم هیچ سود

کانچ کردم وانچ گفتم هیچ بود

چون توانستم ندانستم ، چه سود

چون بدانستم، توانستم نبود

کور را از حور رخ زیبا چه سود

گرچه داند تا چه بانگ آمد چه عود

ای منزّه از همه بود ونبود

وی مبرّا از همه گفت و شنود

نی همی گوید که داغم داشت سود

آن ز دست دوست مرهم مینمود

گوی معنی را کسی خواهد ربود

کوجمال خویش را خواهد نمود

گفت استر را برون آرید زود

تا برم او را به پیش شاه خود

گمره است آنکس که غیر او بود

وز خدا دور است آنکو بشنود

لیک امر ایزدی این روز بود

لازم آمد بر من این فرمان شنود

نیمهٔ آن را حسن برداشت زود

نیمهٔ دیگر حسین آمد ربود