اندرآ درکشتی و بنشین بخند

تا ببینی آن طرف لبها چو قند

در طلسم کشتی آن دیو نژند

سالکان را کرد هر دم پای بند

زآنکه می‌آیند مردم می‌روند

هر یکی رنگی و بوئی می‌برند

چون جمال گل بدید آن مستمند

از زبان خویشتن برداشت بند

زهد و تقوی و ورع را کار بند

رندی و می خوارگی تا چند چند

گر همی خواهی که گردی سر بلند

ای پسر بر خود در راحت ببند

هرچه باشد در شریعت ناپسند

گرد او هرگز مگرد ای هوشمند

آنچه اندر شرع باشد ناپسند

گرد او هرگز مگرد ای هوشمند

گرسنه باشد ز سیری دم زند

دوستی با دشمنان خود کند

جای گریه است این جهان دروی مخند

چشم عبرت برگشای و لب به بند

عقل آنجا چون نظر بر دل فکند

عشق پیدا شد ز جان دردمند

چرخ کرده صورت تو بند بند

بازمانده در چنین جای گزند

تو چه دانی ای غرورت کرده بند

بر بروت خویشتن چندین مخند

خوار و سرگردان شدند و مستمند

ناگهان نزدیکشان آمد گزند

آن کسان که دیگ سودا میپزند

هر یکی اندر هوای دیگرند

بازماندی دست و پابسته به بند

بازماندی اندرین راه گزند

زار و حیران ناتوان و مستمند

بازمانده دل نزار و تن به بند

کیست تا نه دم ز حکمت میزند

کیست تا نه رأی حکمت میکند

مرگ به زین زندگی، کاین زندگی

هر دمی در محنتی می‌افکند

این یکی از فاقه تیری می‌خورد

وان دگر در ملک تیغی می‌زند

آن، ز بهر نان زمین را می‌دَرَد

[...]

برجهد، وان خار محکم‌تر زند

عاقلی باید که خاری برکند