گر نگوئی تو سخن با من بلند

خویش رادر خاک و خون خواهم فکند

گفت ای یار عزیز هوشمند

در کدامین ملک باشی پای بند

جمله درویشان حقّ در این ره‌اند

کرخی و بسطامی از وی آگهند

رو تا با دانای دین بیعت به بند

تا نیفتی همچو جاهل درکمند

خطّ آزادی بسالک می‌دهند

زآنکه بر خلق خدا خوش مشفق‌اند

شاه را کشت و سرش را پوست کند

این عمل شاهان عالم راست پند

مفتی و قاضی وعامی گمرهند

همچو مردار اوفتاده در چه‌اند

خود ازو عطّار گشته سربلند

خود ازو عطّار صید این کمند

ای تعصب بند بندت کرده بند

چند گوئی چند از هفتاد و اند

گر بگریم گوئیم از گریه چند

ور بخندم گوئیم بگری مخند

خویشتن را رسته دید اول ز بند

لاجرم بر شد برین دود بلند

دل درو بیهوده چندینی مبند

وز کفی دو آب چندینی مخند

تا مربع گردد این قصر بلند

این زمانت رخت میباید فکند

دل درین بیغولهٔ دیوان مبند

زار بگری و چو بیکاران مخند

رفت آن دیوانه بر بام بلند

ژندهٔ را در سر چوبی فکند

زان همه دشت و زمین پست وبلند

چار گز خاک لحد بودش پسند

سالک آمد پیش پیر دلپسند

داد شرح حالش از جان نژند

ملهمم گفت این سخنهای بلند

نیست اندر خورد مشتی مستمند

آن یکی گفتش که مگری ای نژند

کان خداوندی که این سقف بلند

بیوه هر روزی برافکندی سپند

در تعجب ماندی شاه بلند