بهترین یاران و نزدیکان همه

نزد او دارم همیشه اندمه

پس بیو بارید ایشان را همه

نی شبان را میش زنده، نی رمه

چون شنیدند از محمد زمزمه

گوئیا افتاد در جان دمدمه

آنکه باشد او ز نسل فاطمه

باشدش در خیر و خوبی خاتمه

گاه گویا گاه بینا در همه

گاه بوده چون شبان اندر رمه

کی کنند این کافران با این همه

کو محمد کو علی کو فاطمه

دست بگشاد و ببخشید آن همه

هیچ نگذاشت از برای فاطمه

نه لباسی بودش و نه طعمهٔ

کس ندادش لقمهٔ بی لطمهٔ

گفت آن کیست چندینی رمه

مرد گفت آن عمیدست این همه

تو چه دانستی که با چندین رمه

آن همه حاصل کنی با این همه

چون نترسند از کسی خلقان همه

کو چو گرگان را دهد سر در رمه

خود یکی آمد یکی می‌بین همه

عقل احول گشته اندر دمدمه

جزو و کل ذات تو میبینم همه

در دم آدم فکندی دمدمه

از برای تو ببخشیدم همه

تو شبان خلق و عالم چون رمه

چون تو عکس آئینه بینی همه

کی ترا پیدا شود این زمزمه

جوهر ذاتست در کلی همه

جمله عالم زین سخن بردمدمه

نه محیطم هم محیطم بر همه

نه شبانم هم شبانم بر رمه

بگذر و بگذار وبگذر از همه

چند خواهی بود عین دمدمه

زین سپس من نشنوم آن دمدمه

بانگ دیوانست و غولان آن همه

شد سیه روز سیم روی همه

حکم صالح راست شد بی ملحمه