می‌شناسم گفتم ای ختم رسل

این جوان را زآنکه هست او بحر کلّ

خود نکوتر باشد از صد کعبه دل

ساز دل نیکوتر است از ساز گل

رو تو بی‌منّت بدستت آر دل

ز آنکه از منّت بسی باشد خجل

هرچه گویندم کنمشان منبحل

ز آنکه دارم مهر شاهی را بدل

پس زبان بگشاد آن بینا بدل

کای توبیرون آمده از آب و گل

رو تو حبّ شاه مردان کن بدل

تا نگردی همچو مردودان خجل

هر که حبّ مصطفی دارد بدل

پیش ذات حق نباشد او خجل

مهراحمد آنکه بر دل زد سجل

حبّ فرزندانش هم دارد بدل

هست احمق دور از معنی دل

همچو حیوان درفتاده او بگل

اهل دل گویند راز دل بدل

چون ندانستی شوی پیشم خجل

هرکه آزار کسی دارد بدل

پیش مردان باشد اودایم خجل

رو منافق حبّ ایشان کن بدل

تا نباشی پیش عزت خود خجل

حق عیان دان در وجود اهل دل

تو شدی از فعل نفس خود خجل

رو بگورستان ببین تنها و دل

طعمهٔ موران شده در زیر گل

با محبّان تو مجو آزار دل

تا نگردی پیش شاه من خجل

بوده او بیننده در معنی دل

بود او آئینهٔ این آب و گل

بوده او همراه روح و جان و دل

او نبوده پیش انسان منفعل

رو تو اهل دل طلب نه اهل کل

زانکه اهل دل نباشد منفعل

در وفا حبّ علی دارم بدل

گشته حبّ او بجان من سجلّ

این چنین کس هست مردود ازل

ز آنکه باشد فکر و درک او دغل