رفت پیش آن بزرگ دین و گفت

این سخن را از تو چون سازم نهفت

هر که دارد با تو حقّ معرفت

باش با او در طریقت هم صفت

گفت هر کس راز با یاری نهفت

سرّ او عطّار در بازار گفت

هر کسی کو بغض شاه ما گرفت

صدهزاران لعنت حق او شنفت

و آنکه در ره دید میّت در نهفت

زنده یا مرده است در تابوت گفت

هر که او سر معانی را نهفت

غیر حقّ را از درون خویش رفت

هر که بد کرد و بدان را بد نگفت

گشت شیطان خود به او صد بار جفت

شیخ با ایشان ازین معنی نگفت

قهر حق را دم نزد ز ایشان نهفت

چون بدانست او سخن را و بگفت

زآنکه این سرّیست اندر جان نهفت

مرتضی بر منبر او را پاک گفت

راه شرعش از خس و خاشاک رفت

آب چبود آب بحر معرفت

حق شناسی کردن از ذات و صفت

هرکسی خود آنچه بتوانست گفت

همچنان وصف تو ماند اندر نهفت

زندگی کن تو بعلم معرفت

زندگی را کم بخوردن کن صفت

اهل راز آنست کو را عشق گفت

من ندارم رازها از تو نهفت

گر بیندازی نظر دیگر نهفت

خلعت باطن ز تو خواهم گرفت

در دلش گنجی نهاد از معرفت

دادش از جان جام جم عیسی صفت

چون علی فزت و رب الکعبه گفت

ناقة اللّه شیر حق را بر گرفت

آفتاب آسمان معرفت

آن محمد صورت و حیدر صفت

صد هزاران گل که در ناید بگفت

در گلستان دل سالک شکفت

بر سر گوری مگر بهلول خفت

همچنان خفته از آنجا مینرفت