هر دو در ذاتند با اسم تو جفت

اسمشان را با تو می بایست گفت

بوحنیفه این حکایت چون شنفت

گفت استر می خریدم راست گفت

صورتش در سوره همچون گل شکفت

تا سماعش بر سما شد روی گفت

این سخن با دوستان خود بگفت

دیده را بر هم نهاد و خوش بخفت

بر رخ بابش تبسم کرد و گفت

با زبان حال آن با غصه جفت

آنکه خاشاک بتان از کعبه رُفت

مرد کاسب را «حبیب الله» گفت

شیر بیدار از فسون میش خفت

انحطاط خویش را تهذیب گفت

از تشکک گفت و از اشراق گفت

وز حکم صد گوهر تابنده سفت

آن هنرمندی که دستش سنگ سفت

داستان جور سلطان باز گفت

در ثنایش گوهر شب تاب سفت

سیف مسلول از سیوف الهند گفت

ای ترا تیری که ما را سینه سفت

حرف «ادعونی» که گفت و با که گفت؟

حق زمین را جز متاع ما نگفت

این متاع بی بها مفت است مفت

گرچه دانا حال دل با کس نگفت

از تو درد خویش نتوانم نهفت

آمد و بنشست با مندیل زفت

تیره‌روی‌وگنده همچون خیک نفت

شیخ دُر معرفت را نیک سفت

لیک آن خرمهره‌ حرف‌ مفت گفت

نانجیب موذی گردن کلفت

تابه کی گویی‌به‌محضرحرف‌مفت

از نظر باز حسودش می‌نهفت

سرخی اش میدید و چون گل میشکفت

گلبنی کاندر بیابانی شکفت

یاوه‌ای گر خار بر روی گفت، گفت

غنچهٔ خاموش او چون گل شکفت

بر من از حیرت نگاهی کرد و گفت

لاجرم فردا از آن راز نهفت

قصه‌گویان قصه‌ها خواهند گفت