مرد آن رادان که از دین برنگشت

راه حیدر رفت و از سردرگذشت

این کتابم را مداداست از بهشت

چون قلم بر لوح عشاق این نوشت

جعفر صادق ز خواب و خور گذشت

در درون جنّت او را جای گشت

مرد آن دان کو ز دنیا برگذشت

در دل او میلی از دنیا نگشت

کرده‌ام عهد آنکه این مظهر نوشت

یک زمان بی او نباشم در بهشت

گفت شیخ ای خواجهٔ نیکو سرشت

گر تو داری ذوق رضوان بهشت

گفت نیکو را کند در حال زشت

ور بود نیکو نکوتر از بهشت

زاهدان با روی همچون خار پشت

راست چون در سرکه سوهان درشت

روز دیگر برخ آمد سوی دشت

پس جهانی خلق بر وی گرد گشت

حکم سابق صد جهان درهم سرشت

هر دمم زان نقش لوحی در نبشت

گفت چون صحرا همه پربرف گشت

رفت ذوالنون در چنان روزی بدشت

آن یکی عطار خوشتر از بهشت

غالیه از مشک و عنبر می سرشت

سالک صادق دم نیکوسرشت

آمد از صدق طلب پیش بهشت

گفت ای جویندهٔ زیبا سرشت

من بهشتم آنچه دیدم از بهشت

هست دنیا گنده پیری گوژپشت

صد هزاران شوی هر روزی بکشت

گفت چون مسعود آن شاه درشت

خشمگین شد از حسن زارش بکشت

این زمان بر باد دادم خوب و زشت

من نه دوزخ خواهم اکنون نه بهشت

این گل آدم خدا از سرنوشت

چل صباح از دست قدرت میسرشت

او چو مرد درد آمد در سرشت

پاک شد از رنگ و از بوی بهشت

هرچه آن یک لحظه باشد خوب و زشت

من نخواهم گر همه باشد بهشت