که مگر نوعی دعایی کرده‌ای

از جهالت زهربایی خورده‌ای

تو یقین می‌دان که جرمی کرده‌ای

جبر را از جهل پیش آورده‌ای

ضاله چه بود ناقهٔ گم کرده‌ای

از کفت بگریخته در پرده‌ای

حقها بر وی تو ثابت کرده‌ای

رنجها در کار او بس برده‌ای

تو چه خود را گیج و بی‌خود کرده‌ای

خون رز کو خون ما را خورده‌ای

از نشاط از ما کرانه کرده‌ای

این تکبر از کجا آورده‌ای

روی در انکار حافظ برده‌ای

نام تهدیدات نفسش کرده‌ای

عمر خود را در چه پایان برده‌ای

قوت و قوت در چه فانی کرده‌ای

با کدامین روی چون دل‌مرده‌ای

روی سوی آسمانها کرده‌ای

چون بخوانی آن فسون بر مرده‌ای

برجهد چون شیر صید آورده‌ای

او بگوید زآنک می‌آزرده‌ای

تو بگویی نیک شادم کرده‌ای

ناشناسا تو سببها کرده‌ای

از در دوزخ بهشتم برده‌ای

گفت بی‌جرمی تو خونها کرده‌ای

خون مظلومان بگردن برده‌ای

خارپشتا خار حارس کرده‌ای

سر چو صوفی در گریبان برده‌ای

تو اگر انگشتری را برده‌ای

دوزخی چون زمهریر افسرده‌ای

این همه که مرده و پژمرده‌ای

زان بود که ترک سرور کرده‌ای

گفت شخصی خوب ورد آورده‌ای

لیک سوراخ دعا گم کرده‌ای

 تو بسی گاوان و میشان خورده‌ای

تو بسی اشتر به قربان کرده‌ای

با عوام این جمله بسته و مرده‌ای

زین عجب‌تر من ندیدم پرده‌ای

گرچه خویش از عامه پنهان کرده‌ای

پیش روشن‌دیدگان هم پرده‌ای