سکر یاران از تهی پیمانگی است

نیستی از معرفت بیگانگی است

ای که جوئی در فنا مقصود را

در نمی یابد عدم موجود را

گفت با امتز دنیای شما

دوست دارم طاعت و طیب و نسا

آن ادب پروردهٔ صبر و رضا

آسیا گردان و لب قرآن سرا

من که خوردم شام و رفتم توی جا

گر نمی خواهی بیایی هم میا

زین سبب گفتم تو را ای بی وفا

گر نمی خواهی بیایی هم میا

باز می گویم که گر لختی بیا

من همانا لخت می خواهم ترا

هر دو محروم از سعادت‌، هر دو محکوم فنا

پیش طوفان طبیعت‌، پرکاهی بی‌بها

هر دو را نقص قوانین خرد کرده زیر پا

سگ فقیر و بینوا، کودک فقیر و بینوا

ازپس مشروطه نو شد فکرها

سبک‌هایی تازه آوردیم ما

گاه چون دخت اتابک بی‌وفا

کرده خود را در ره شهوت فنا

زان سپس از کار دیوان بازجست

کز چه‌ رو در جنگ،‌ دی گشتند سست

آن دو تن گفتند کار دوش را

قصهٔ آن بزم و نوشانوش را

بانو ار دارد سر صلح و وفاق

از پی دیدار ما بندد نطاق

خود به پای خویش آید پیش ما

تا که گردد رای نیک‌اندیش ما

پیش جمع آن مقتدای نیک‌خو

گفت سرٌ واللذین هاجروا

متفق گردید با هم تا شما

هفت تن باشید اندر یک ردا

ایزدی بود آشنایی‌های ما

آشنا داند صدای آشنا

هیکلی گشت از سخنگوبان بپا

گفت‌: کل الصید فی جوف الفرا

این تجارت نفع دارد از دو سو

لن تنالوا البر حتی تنفقوا

عاجز از او آدمی و چارپا

تیره از او مسکن و صحن سرا

زد بدو پائی که بر خیز و بیا

همره من جانب دیوان سرا

من تو را آیم: دلیل ای با خدا!

تو برو: دعوی جمهوری نما!

همچنین زیر جلی «سید ضیاء»

زد به فکر پست آنها پشت پا