هست قصری زرنگار و دلگشای

خلق را نظارهٔ او جان فزای

ناگهی باشد که آن صاحب سرای

چوب اندر دست، استاده بپای

دیگری پرسید ازو کای رهنمای

چون بود گر امر می‌آرم بجای

نیست اینجا هیچ چیزی دل گشای

جز سربریده و جز دست و پای

دیگری گفتش که در راه خدای

پاک بازی چون بود ای پاک رای

گفتم آخر این چه کارست ای خدای

سروران را چند اندازی ز پای

کای همه بد عهدی از سر تا بپای

خوش وفا و عهد می‌آری بجای

بر تن یوسف چنان بازو گشای

کین دم آهش بشنوم از دور جای

جمله تاریک است این محنت سرای

علم در وی چون جواهر ره نمای

رهبر جانت درین تاریک جای

جوهر علمست و علم جان فزای

جمله موسیقار زن، بلبل سرای

لحن داودی ایشان جان فزای

بحرکلی چون بجنبش کرد رای

نقشها بر بحر کی ماند بجای

هست حوتی نه سرش پیدا نه پای

درمیان بحر استغناش جای

شاه گفتش ای لطیف جان فزای

ازچه غرق خون شدی سرتابپای

در خم چوگان چه گویی، هیچ جای

می‌ندانم پای از سر، سر ز پای

بر من بیچاره این در برگشای

وین ز راه افتاده را راهی نمای

جمله را یک بینی ای مرد خدای

تا نه‌بینی ای پسر رشته دوتای

خیز و ترک دین احمدسازوآی

تاکه باشد لات و عزّایت خدای

اصلم از تون است و نیشابور جای

باشدم در مشهد سلطان سرای

رو حذر از آه خلقان خدای

ورنه آویزند در نارت ز پای