دیدهٔ آن عنکبوت بی‌قرار
در خیالی می‌گذارد روزگار
پیش گیرد وهم دوراندیش را
خانه‌ای سازد به کنجی خویش را
بوالعجب دامی بسازد از هوس
تا مگر در دامش افتد یک مگس
چون مگس افتد به دامش سرنگون
برمکد از عرق آن سرگشته خون
بعد از آن خشکش کند بر جایگاه
قوت خود سازد از و تا دیرگاه
ناگهی باشد که آن صاحب سرای
چوب اندر دست، استاده بپای
خانهٔ آن عنکبوت و آن مگس
جمله ناپیدا کند در یک نفس
هست دنیا، وانک دروی ساخت قوت
چون مگس در خانهٔ آن عنکبوت
گر همه دنیا مسلم آیدت
گم شود تا چشم بر هم آیدت
گر به شاهی سرفرازی می‌کنی
طفل راه پرده بازی می‌کنی
ملک مطلب گر نخوردی مغز خر
ملک گاوان را دهند ای بی‌خبر
هرک از کوس و علم درویش نیست
مرد او ، کان بانگ بادی بیش نیست
هست بادی در علم، در کوس بانگ
باد بانگی کمتر ارزد نیم دانگ
ابلق بیهودگی چندین متاز
در غرور خواجگی چندین مناز
پوست آخر درکشیدند از پلنگ
درکشند آخر ز تو هم بی‌درنگ
چون محال آمد پدیدار آمدن
گم شدن به یا نگو سار آمدن
نیست ممکن سرفرازی کردنت
سر بنه تا کی ز بازی کردنت
یا بنه این سروری دیگر مکن
یا ز سربازی بنه در سرمکن
ای سرای و باغ تو زندان تو
وای جانت، وابلای جان تو
در گذر زین خاکدان پر غرور
چند پیمایی جهان ای ناصبور
چشم همت برگشای و ره ببین
پس قدم در ره نه و درگه ببین
چون رسانیدی بدان درگاه جان
خود نگنجی تو ز عزت در جهان
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف زندگی یک عنکبوت و مگس می‌پردازد و به نوعی نمادگرایی دارد. عنکبوت خانه‌ای می‌سازد و دام‌هایی برای جذب مگس‌ها برپا می‌کند. زمانی که مگس به دام می‌افتد، عنکبوت از آن بهره‌برداری می‌کند. این داستان، استعاره‌ای از زندگی انسان‌ها و وابستگی‌شان به دنیا و تمایلات مادی است. شاعر به انتقاد از خودخواهی و فریبایی دنیاست و به ما یادآوری می‌کند که دنیا ناپایدار است و در نهایت، انسان‌ها باید به حقیقت وجودی خود پی ببرند و از وابستگی به ظواهر فریبنده رهایی یابند. او تأکید می‌کند که باید از غرور و بازی‌های دنیوی دست بکشانیم و به درک عمیق‌تری از زندگی و هدف خود برسیم. در نهایت، اشاره‌ای به پرهیز از توهمات و ناامیدی از فریب‌های دنیا دارد.
هوش مصنوعی: چشمان آن عنکبوت بی‌قرار در آرزویی به سر می‌برد که زمان را سپری می‌کند.
هوش مصنوعی: انسانی که دوراندیش و محاسبه‌گر است، بر اساس تفکراتش، برای خود مکانی در زندگی ایجاد می‌کند که در آن می‌تواند به آرامش و امنیت برسد.
هوش مصنوعی: عجب آن است که هوس به قدری قوی است که انسان می‌تواند دام‌هایی بسازد تا شاید مگسی به آن بیفتد. این نشان دهنده‌ی وسوسه‌ها و تمایلاتی است که ممکن است فرد را به تله بیندازد.
هوش مصنوعی: وقتی مگسی در دام بیفتد، از شدت درد و تاسف دچار سرگیجه و عرق عرق می‌شود، و از شکاف بدنش خون می‌ریزد.
هوش مصنوعی: بعد از آن، او را خشک می‌کند و در جایگاه قدرتش مستقر می‌سازد، از او و تا مدت طولانی.
هوش مصنوعی: به یک‌باره ممکن است ناگهان آن صاحب خانه با چوبی در دست، ایستاده باشد.
هوش مصنوعی: خانهٔ عنکبوت و مگس هر دو در یک لحظه و به طرز نامرئی، پر از راز و رازورزی هستند.
هوش مصنوعی: دنیا وجود دارد، اما تو درویش هستی و همانند مگسی هستی که در خانهٔ عنکبوت گرفتار شده‌ای، زیرا قدرت و توانایی‌ات در این دنیا محدود است.
هوش مصنوعی: اگر تمام دنیا به تو مسلم و ثابت باشد، به محضی که پلک بزنی همه چیز گم و ناپدید می‌شود.
هوش مصنوعی: اگر خود را در مقام بزرگی و بالندگی می‌دانی، در واقع در حال بازی و کودکی در پس پرده‌ای.
هوش مصنوعی: اگر تو از حقیقت و اصل مطلب بی‌خبر باشی، در نهایت چیزی جز سرنوشت بدی نخواهی داشت و حتی برای دیگران ارزش نخواهی داشت.
هوش مصنوعی: هر کسی که به صدا و آوای درویش در بیفتد، مرد واقعی نیست؛ زیرا آن صدا چیزی بیشتر از صدای باد نیست.
هوش مصنوعی: در علم، نیرویی وجود دارد که می‌تواند مانند بادی بذر دانش را در دل‌ها بکارند. اما اگر نفس و تلاش خود را صرف زودباوری کنیم، آنگاه ارزش کمتری خواهد داشت و نمی‌توان انتظار داشت که به نتایج بزرگ دست یابیم.
هوش مصنوعی: سرباز بی‌فایده، به خاطر افتخار بی‌موردی که داری، این‌قدر مغرور نباش و از دلبستگی خود دست بردار.
هوش مصنوعی: آخرین لایهٔ پوست پلنگ را جدا کردند، اما تو همچنان بی‌معطلی به راحتی می‌توانی از این کار نیز فرار کنی.
هوش مصنوعی: چون غیرممکن است که چیزی یه‌طور واضح ظاهر شود و سپس ناگهان ناپدید گردد، به جای این، می‌توان گفت که مانند پرنده‌ای به زمین نشسته است.
هوش مصنوعی: نمی‌توانم تو را سرفراز و سربلند کنم، زیرا تا زمانی که بازیچهٔ دست تو هستم، این امکان وجود ندارد.
هوش مصنوعی: ای کاش دیگر از من سرکشی نکن، یا اینکه به خود سر و سامان بده و از این حال و سرگردانی بیرون بیا.
هوش مصنوعی: ای کاش بدانستی که خانه و باغ تو برایت همچون زندان است و این درد و رنجی که احساس می‌کنی، بر جانت سنگینی می‌کند.
هوش مصنوعی: در مسیر این دنیای پر از خودبزرگ‌بینی و فریب، چقدر باید راه بروی و قدم برداری، ای کسی که صبور نیستی؟
هوش مصنوعی: نگاهت را به تلاش و اراده معطوف کن و مسیر را ببین. سپس قدم در این راه بگذار و به مقصود نهایی توجه کن.
هوش مصنوعی: زمانی که به آن درگاه رسیدی، دیگر نمی‌توانی خود را در دنیا از نظر عزت و منزلت محدود کنی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
میخواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
معرفی آهنگهایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 شما حاشیه بگذارید ...
reply flag link
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.