مرده‌ای‌ام می‌روم بر روی خاک

زنده گردان جانم ای جانبخش پاک

جان بلندی داشت تن پستی خاک

مجتمع شد خاک پست و جان پاک

لکن از بی طاقتی از جان پاک

برکشید آهی به غایت دردناک

برهنه‌پای و دریده‌جامه، پاک

بر مثال مرده‌ای بر روی خاک

از تضرع کردن آن قوم پاک

در فلک افتاد جوشی صعبناک

عشق آن دلبر بماندش صعبناک

هرچه دیگر بود کلی رفت پاک

هاتفی گفتش برو این لحظه پاک

جملهٔ میدان نیشابور خاک

بار دیگر چون شکستی توبه پاک

دادمت مهل و نگشتم خشم‌ناک

کردی ای موسی به صد دردش هلاک

خاکسارش سر فرودادی به خاک

پاک بستاند همه از لطف پاک

وافکند اندر سر این مشت خاک

تا چو عمری گور کندی در مغاک

چه عجایب دیده‌ای در زیر خاک

پس بدان هر ثقبه‌ای از جان پاک

نوحه‌ای دیگر برآرد دردناک

از تو چند اشنان فرو ریزم به خاک

دست از صابون بشستم از تو پاک

حق تعالی گفت ای داود پاک

بندگانم را بگو کای مشت خاک

هست پنجم وادی توحید پاک

پس ششم وادی حیرت صعب ناک

گفت چون حق می‌دمید این جان پاک

در تن آدم که آبی بود و خاک

سرنهادند آن همه بر روی خاک

لاجرم یک تن ندید آن سر پاک

دید مجنون را عزیزی دردناک

کو میان ره گذر می‌بیخت خاک

گفت لیلی را کجا یابی ز خاک

کی بود در خاک شارع در پاک

گر بریخت این جملهٔ تن‌ها به خاک

موی حیوانی اگر نبود چه باک