خواجهٔ کونین و سلطان همه

آفتاب جان و ایمان همه

پیش او رفتند سرگردان همه

وز پی شکرانه جان افشان همه

چون شنودند این سخن مرغان همه

آن زمان گفتند ترک جان همه

عاشقان رفتند تا پیشان همه

در محبت مست خفتند آن همه

رقعهٔ بنهاد پیش آن همه

گفت بر خوانید تا پایان همه

هرچ ایشان کرده‌بودند آن همه

بود کرده نقش تا پایان همه

چون شدند از کل کل پاک آن همه

یافتند از نور حضرت جان همه

گرچه گریانند دایم آن همه

گشته‌اند ازعجب توخندان همه

تادران دریای بی پایان همه

سر بسر برخاستند از جان همه

کردهٔ از خلق حاصل آن همه

بر تو واجب میشود تاوان همه

تشنه میمیریم در طوفان همه

وآنک آب از چشمهٔ حیوان همه

انبیا و اهل گورستان همه

منتظر بنشسته اند ایشان همه

نقطهٔ فقرست پیشان همه

فقر جانسوزست درمان همه

شاهباز سد ره و جان همه

جمله زان او و اوزان همه

اندر آیید ای مسلمانان همه

غیر عذب دین عذابست آن همه

زانک محتاجند این خلقان همه

از گدایی گیر تا سلطان همه

بندهٔ او باش و سلطان همه

جان او می ‌باش و جانان همه

هست اوجان من وجان همه

جان چه باشد بلکه جانان همه

جامه جان را چو در پوشید یار

سربرآورد از گریبان همه

با رخ و زلف خود آن بت روز و شب

[...]

بنده ی عشق است سلطان همه

اینجهان جسم است و آن جان همه

قدسیان بر حال او گریان همه

لب گزان انگشت بر دندان همه