دست باید شست از جان مردوار

تا توان گفتن که هستی مرد کار

گر تو جانی برفشانی مردوار

بس که جانان جان کند بر تو نثار

نیست چون داود یک افتاده کار

تا زبور عشق خوانم زار زار

چون کند معشوق من در نوبهار

مشک بوی خویش بر گیتی نثار

درگذر از گل که گل هر نوبهار

برتو می‌خندد نه در تو، شرم دار

یاد کردی خندهٔ آن شهریار

گریه افتادی برو چون ابر زار

صد هزاران جان چون من بی‌قرار

باد بر روی تو هر ساعت نثار

بعد از آن طاوس آمد زرنگار

نقش پرش صد چه بل که صد هزار

جای باشد پیش جانان صد هزار

جای بی‌جانان کجا آید به کار

چون مرا با آب افتادست کار

از میان آب چون گیرم کنار

گشت ز اول قطرهٔ آب آشکار

قطرهٔ آب است با چندین نگار

کس ندیده‌ست آب هرگز پایدار

کی بود بی‌آب بنیاد استوار

گفت چون این مملکت وین کار و بار

زین قدر سنگ است دایم پای دار

پادشاها من به چشم اعتبار

آفت این ملک دیدم آشکار

من ندارم با سپاه و ملک کار

می‌کنم زنبیل بافی اختیار

سایهٔ تو گر ندیدی شهریار

در بلا کی ماندی روز شمار

گفت ای سلطان نیکو روزگار

حال تو چون است در دارالقرار

گفت من از شوق دست شهریار

چشم بربستم ز خلق روزگار

گر تو از دریا نیایی با کنار

غرقه گرداند تو را پایان کار

صعوه آمد دل ضعیف و تن نزار

پای تا سر همچو آتش بی‌قرار