من سر از خجلت پیش انداخته

خویشتن جای دگر برساخته

کارها بر وجه احسن ساخته

خانه دل با طرب پرداخته

جنت ثانی وطنگه ساخته

خانه دل با طرب پرداخته

باغ بین فصل بهاری ساخته

سرو چون سلطان کلاه افراخته

قمریان گشته غزلخوان یک طرف

پرده نوروز را بنواخته

برده باد اوراق اسناد خزان

[...]

هر یک از مستی نوائی ساخته

غلغلی در عرش و فرش انداخته

خرقۀ را دام لقمه ساخته

بهرنانی دین و دنیا باخته

ای غمت در جان ما جا ساخته

خانه ی دل را به تو پرداخته

ای بت مه روی من عشقت مرا

در زبان خاص و عام انداخته

در چمن سرو روان را دیده ام

[...]

پادشاهی با گدائی ساخته

سایه ای بر فرق ما انداخته

بر سریر دل نشسته شاه عشق

ملک دل از غیر خود پرداخته

مجلس مستانه ای آراسته

[...]

آن که بالای تو را افراخته

بهر جان من بلایی ساخته

دست قدرت جمله اسباب جمال

جمع کرده شکل تو پرداخته

سیل جانها می رود در کوی تو

[...]

ور نه بودم مثنوی ها ساخته

خاطر از امثالشان پرداخته

شهوت نفست به زیر انداخته

در حضیض خاک بندت ساخته

کرد خاطر از وطن پرداخته

محملی از بهر رفتن ساخته

شد روان از بادبان پر ساخته

همچو بط سینه بر آب انداخته

لاف فقر اندر جهان انداخته

رهبر و رهزن ز هم نشناخته

کاکل مشکین به دوش انداخته

وز نگاهی، کار عالم ساخته

نامیش با مشرب و بی‌ساخته

گوئیش: اصلا ریا نشناخته

ای کمان و تیرها بر ساخته

صید نزدیک و تو دورانداخته

نی قد سروی هنوز افراخته

نی به سروی قمریی جا ساخته

ای تو از بیراه ره نشناخته

توسن شهوت به هر سو تاخته

گل ز چهرت چهره گلگون ساخته

نرد با مهر تو بلبل باخته