ز روز گذر کردن اندیشه کن

پرستیدن دادگر پیشه کن

ز من جای مهرت بی‌اندیشه کن

ز گیتی سواری مرا پیشه کن

زخشنودی ایزد اندیشه کن

خردمندی و راستی پیشه کن

به پیش آی و خواهشگری پیشه کن

وز آن پیش کار وی اندیشه کن

بزرگی و نیکو دلی پیشه کن

به کار جهان اندر اندیشه کن

ببین روز من راستی پیشه کن

تو تیز از چنین روزی اندیشه کن

بیش رو آهستگیی پیشه کن

گر کنی اندیشه به اندیشه کن

در این اسرار تو اندیشهٔ کن

نمود عشق خود را پیشهٔ کن

راه میخواهی بیا اندیشه کن

رو تو مهرشاه مردان پیشه کن

رو چو عطّار و قناعت پیشه کن

در میان مظهرم اندیشه کن

از عرق در مرگ رو اندیشه کن

در معانیها عبادت پیشه کن

گر روی این ره عبادت پیشه کن

رو زنااهلان دین اندیشه کن

بعد از آنی کار مردان پیشه کن

روز وشب در جستجو اندیشه کن

صوفئی باید ترا اندیشه کن

تا که دانی گنج یابی پیشه کن

حرص بگذار و قناعت پیشه کن

آخر از مردن یکی اندیشه کن

با طهارت باش و پاکی پیشه کن

وز عذاب کور نیز اندیشه کن

تا نه سوزی سازگاری پیشه کن

از عذاب و قهر حق اندیشه کن

ز روزِ گذر کردن، اندیشه کن

پرستیدنِ دادگر پیشه کن

بی ز تقلیدی نظر را پیشه کن

هم برای عقل خود اندیشه کن

بزرگی و عفو و کرم پیشه کن

ز خردان اطفالش اندیشه کن