که تا هر کس اندازهٔ خویش را

ببیند بداند کم و بیش را

رها کردی آن پهلوی کیش را

چرا ننگریدی پس و پیش را

مگر خوار گیرم تن خویش را

یکی چاره سازم بداندیش را

بخواهنده بخشم کم و بیش را

گرامی کنم مرد درویش را

درم بخش هر ماه درویش را

مده چیز مرد بداندیش را

مکن خوار خواهنده درویش را

بر تخت منشان بداندیش را

به لشکر بترسان بداندیش را

به ژرفی نگه کن پس و پیش را

توانگر کنم مرد درویش را

به دین آورم جان بدکیش را

که پیشت به آتش بر خویش را

بسوزم ز بهر بداندیش را

به خوارهر فرستم زن خویش را

کنم دور زین در بد اندیش را

ز ری باز خوان آن بد اندیش را

چو آهرمن آن مرد بد کیش را

بسوزم همه آلت خویش را

بدان تا نبینم بداندیش را

همی رنجه داری تن خویش را

دو بازوی و جان بداندیش را

همه چیز دادند درویش را

بنفریده کردند بدکیش را

سپر کرد پیشم تن خویش را

نبد خواب و خوردن بداندیش را

چو شمعی بود کو کم و بیش را

دهد نور و سوزد تن خویش را

به تو دارم ایمن دل خویش را

به گرز تو ترسان بداندیش را

بدی جامه کرباس درویش را

دگر پرنیان هر کم و بیش را

کنم شاد از آن خاطر خویش را

نهم مرهمی این دل ریش را

سپردم به تو مایهٔ خویش را

تو دانی حساب کم و بیش را